Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Στοιχειωμένη Ελλάδα.



Στους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, εντυπωσιασμένοι από τα αλματώδη βήματα της τεχνολογίας μας λησμονήσαμε μια άλλη όψη της Ελλάδας. Τη Στοιχειωμένη Ελλάδα. Μια χώρα που αφθονεί σε παράξενες και ανεξήγητες ιστορίες,σε αφηγήσεις που σε οδηγούν σε μαγευτικά τοπία, φυσικά άβατα, μονοπάτια που οδηγούν στο «πουθενά». Ιστορίες ντυμένες με ξωτικές μελωδίες, περίεργες κραυγές, καλπασμούς του υπερφυσικού που σηματοδοτούν την ύπαρξή του αφήνοντας τα δικά του σημάδια. Μάγισσες και νεράιδες, περίεργα και αλλόκοτα όντα, δαιμόνια ή στοιχειά, νυκτόβια πλάσματα. Πτυχές μιας κρυφής από τα φώτα των πόλεων Ελλάδας, μιας καταπατημένης Ελλάδας από τη ρουτίνα των μεγαλοπόλεων. Και το ταξίδι αρχίζει…

Στα παλαιότερα χρόνια, τα χωριά και οι κωμοπόλεις της Ελλάδας, είχαν το καθένα να αφηγηθούν κάτι ξεχωριστό κάτι παράξενο. Οι άνθρωποι πιο απλοί και «προσγειωμένοι» έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους, έβλεπαν καθαρά. Αν και τεχνολογικά αναπτυχθήκαμε ωστόσο οι παραδόσεις και οι ιστορίες παρέμειναν καθάριες σαν τους ανθρώπους που τις διηγήθηκαν…

Το σκοτάδι στην Ελλάδα θεωρούνταν απόμακρο ο,τι και σήμερα αλλά με πιο πρωτογονικό χαρακτήρα! Ο λιγοστός φωτισμός τα βράδια και οι ολιγοπερπατούντες τη νύχτα σχημάτιζαν μια αιθέρια αντίληψη περί της νυχτός! Στη Στερεά Ελλάδα οι μεγαλύτεροι φώναζαν στα παιδιά το βράδυ :«κοιμήσου γιατί θα σε φάει η μαμμότα»-μαμμότα δηλαδή μαμ-μότα, μήπως μόρα;-μαμ έλεγε από μικρό το παιδί!

Οι παλαιότεροι είχαν συνυφασμένη τη ζωή τους με τέτοια όντα. Το βράδυ τύχαινε να κάνουν διάφορες αγροτικές δουλειές, όπως πότισμα του χωραφιού, και δεν ήταν λίγες οι συναντήσεις τους με εξωδιαστασιακά όντα. Όλοι είχαν ακούσει σε χωράφια και δάση-χωρίς να υπάρχουν δρόμοι χαραγμένοι- ποδοβολητά «ωσάν να περνά ιππικό ολόκληρο παιδί μου»…

Τι ήταν τελικά αυτό το ποδοβολητό;

Πολλοί οδοιπόροι των παλαιότερων χρόνων μας διηγούνται πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες! Στην Αθήνα ενώ πολλοί έβγαιναν από την πόλη για τα αγροκτήματά τους στο γυρισμό το βράδυ, έβλεπαν από πίσω τους «ένα σωρό καλλικαντζαραίους να μου φωνάζουν και να παίζουν με το γάιδαρο»… «εκαθόμουν στο πλατάνι και επτά γυναίκες κατάξανθες και γυμνές χόρευαν δίπλα από το κοπάδι μου»…

Έπειτα είχαμε συχνά την εμφάνιση του λεγόμενου «συνοδοιπόρου»,πολλοί το παρομοιάζουν με ξωτικό και άλλοι το αποδίδουν σε πανουργία του διαβόλου.Πολλοί ταξιδιώτες είχαν παρατηρήσει στο δρόμο τους ένα παράξενο φως μπροστά τους σε κοντινή απόσταση που αργότερα ερχόταν και τους «καβάλαγε»-μώρα πιθανόν, οι ιρλανδέζικες παραδόσεις το αποδίδουν στη γριά που ίππευε την Πούκα, το άλογο των πνευμάτων- εμποδίζοντάς τους και πνίγοντας τους ώστε να αργοανασαίνουν, ευτυχώς χωρίς κατάληξη! Σε πολλές περιοχές πάλι το συναντούσαν σαν άνθρωπο καταμεσής του δρόμου που ρωτούσε νέα για το χωριό ή προθυμοποιούταν να συνοδεύσει τον οδοιπόρο, ο οποίος είχε καταλάβει ότι πρόκειται για ξωθιό και έλεγε την προσευχή του με συνέπεια να εξαφανιζόταν η παρουσία αυτή από μπροστά του.

Υπάρχουν πολλοί επίσης σε χωριά της Αχαΐας και της στερεάς Ελλάδας που αναφέρουν πως είδαν παρουσίες παράξενων ειδών πουλιών πάνω σε δέντρα, μεγάλα σε μέγεθος και κρυμμένα σε σημείο που να απορείς πως ένα τέτοιο πουλί χώρεσε εκεί μέσα…

Τα νησιά επίσης αφθονούσαν από τέτοιες παραδόσεις! Στη Σίκινο, Σάμο όλοι γνωρίζουν για τις «ανεράιδες», πολύ όμορφες γυναίκες που διασκέδαζαν κοντά σε πηγές, αρπάζοντας για το γλέντι τους τραγουδιστάδες και βιολιτζήδες, αλλά και παλικάρια που κοιμόντουσαν μαζί τους,και έπειτα τρελαίνονταν και δεν μπορούσαν να αγαπήσουν καμιά γυναίκα «γιατί είχαν φιλήσει την έμορφη ξωθιά»…

Οι νεράιδες ή αλούστινες ή γιαλούδες σύχναζαν επίσης σε πηγάδια που συχνά τις νυχτιές χτενίζονταν και παραμόνευαν τον απερίσκεπτο διαβάτη για να τον πλανέψουν…Στα νησιά επίσης και κυρίως στην Κρήτη είχε αναπτυχθεί η πεποίθηση πως «αν ανταμώσεις με του λόγου τους μπήξε στη γη μαυρομάνικο μαχαίρ και θα τις αποδιώξεις»…

Στη Σάμο στο χωριό Λέκα βρίσκονται σε κάποιο σημείο πλατάνια,τα οποία απαγορεύεται να τα κόψεις καθώς προφυλάσσονται από δαιμόνια.
Σε πολλές περιοχές μάλιστα πίστευαν πως αν συναντούσες κάποιο αερικό δεν έπρεπε να μιλήσεις γιατί αλλιώς θα σου έπαιρνε τη λαλιά,αυτό πραγματικά είναι αξιοπερίεργο διότι είναι πολύ λίγες τέτοιες αναφορές και μπορούν να εξηγηθούν ιατρικά.Τέλος οι ανεράιδες,ξωτικά,ξωθιά και αερικά αποτελούσαν μέρος της καθημερινής ζωής πολλών χωριών και πόλεων,ώστε να ονομάζονται και κάποια χωριά με το πρόθεμα νεράιδα…


Ένα σωρό πλάσματα θα βρούμε να κατακλύζουν την ελληνική παράδοση και με τις ιστορίες τους να «στοιχειώνουν» τις σκέψεις αυτών που τις διηγούνται και αυτών που τις ακούνε. Δράκοι που φυλάνε τα νερά ποταμών και στοιχειά που προστατεύουν δέντρα, ώστε κάθε επίδοξος ενοχλητικός να εξολοθρεύεται πριν βεβηλώσει την ιερότητα των δέντρων και του νερού.

Ένα τέτοιο δράκο σκότωσε και ο Άγιος Γεώργιος στη χριστιανική παράδοση σε μία από τις πολλές πτυχές αυτής της ιστορίας.

Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας πιστεύεται πως το νερό κοιμάται μια ώρα τη νύχτα, και αν κάποιος επιδιώξει να πιει θα πρέπει με το χέρι του να ταρακουνήσει λίγο τα νερά ώστε να «ξυπνήσει» το νερό και να πιεί, αλλιώς αν το τρομάξει κινδυνεύει είτε να χτυπηθεί από το στοιχειό του νερού είτε να δηλητηριαστεί.

Θα ακούσουμε έπειτα τις αφηγήσεις στη Στερεά Ελλάδα και την επαρχιώτικη κυρίως Μακεδονία για τα λεγόμενα χαμοδράκια ή σμερδάκι ή χαμόδρακα. Δαιμόνια που ήταν άκρως επιθετικά στις ορεινές περιοχές λόγω του ότι επιτίθονταν σε κοπάδια βοσκών και είτε τα αφάνιζαν είτε απλώς τα έπνιγαν. Επικρατεί και η αντίληψη πως πρόκειται και για δαιμόνια που «καβαλούσαν» κάποιον άνθρωπο ώστε να τον αποτρελαίνουν και να τον δαιμονίζουν. Είχαν τη μορφή κριαριού-τράγου και νύχια που τους έδιναν την ικανότητα να πνίγουν το επίδοξο θύμα τους.Αυτή τους η εμφάνιση μας παραπέμπει στο κατάλευκο τράγο που τριγυρνούσε ελεύθερος και ομορφότερο του δεν υπήρχε. Όποτε το συναντούσαν κυρίως τη νύχτα προσπαθούσαν να το αρπάξουν και να το βάλουν στο κοπάδι τους, μάταια όμως για τους επίδοξους το τρίχωμά του ήταν μαγεμένο και κολλούσες κυριολεκτικά επάνω του, έτσι σε έσερνε μέχρι να σε ρίξει σε κάποιο γκρεμό ή φαράγγι.

Το φαράγγι που στη χώρα μας το βρίσκουμε συνυφασμένο με την παρουσία καλλικάντζαρων, δαιμονικών όντων και κυρίως του διαβόλου. Πιστεύεται ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της Ελλάδας πως αν τύχει νύχτα και περάσεις από φαράγγι θα ακούσεις καλικάντζαρους που θα σε φωνάζουν και μπορεί ακόμα και να σε στοιχειώσουν ολόκληρο. Ενώ αν περάσεις από φαράγγι που πριν είχαν διαβεί διαβόλοι τότε και εσύ θα γίνεις ένα μέρος της μαύρης μαγείας τους. Στα χωριά μπορούμε να βρούμε ανεξάντλητες πηγές τέτοιων ιστοριών που θα μας καθηλώσουν,καθώς τα πάντα (μύλος,σπίτια,πηγές,μονοπάτια) είχαν τη δική τους μικρή και τρομακτική ιστορία.

Λίγες δεν είναι επίσης και οι αναφορές για μάγισσες,που κατά καιρούς είχαν διάφορους ρόλους, πότε χαρτορίχτρας και πότε κατασκευάστριες μαγικών φίλτρων, άλλες πάλι ήταν και επικίνδυνες για τους ανθρώπους. Στη Φλώρινα ακόμα οι παλαιότεροι θα θυμούνται για μια τέτοια γυναίκα που συνήθως καθόταν πάνω σε μια βρύση-πηγή και έκανε μάγια στους περαστικούς.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου και σίγουρα να συνεπάρει πολλούς εξερευνητές της μέσα σε πέπλα ονειρικά ταξιδεμένα σε χρόνους παράλληλους σε εμάς αλλά καλά κρυμμένους σε πονηρά μάτια.

Μυστηριώδεις μορφές τριγυρνούν κάτω από τα μάτια μας και πίσω από την πλάτη μας,μα όταν πραγματικά «δούμε» τίποτα πια δεν θα μας φαίνεται μυστήριο.Τέτοιες μορφές θα συναντήσουμε σε πολλά μέρη μας, τον αράπη που τριγυρνά τις νύχτες και βόσκει τα τάλιρα του προκαλώντας ένα θόρυβο που προσελκύει κάθε περίεργο άτομο.Τη γουρούνα με τα γουρουνάκια της που τις νυχτιές τριγυρνά στις εξοχές, αλλά δεν ανήκει στα χοιρινά κανενός αγρότη. Για τα στοιχειά που «ορίστηκαν» (από ποιόν αλήθεια) να φυλάττουν ολόκληρα χωριά. Όπως η Καστανιά και το Νεχώρι της Φθιώτιδας που συχνά πολεμούσαν(τα στοιχειά) για την κυριαρχία μιας κορφής της Οίτης, αλλά κυρίως για την προστασία του χωριού. Για στοιχειά που απλά βρίσκονταν στα χωριά, και η απόδειξη οι τρομεροί ήχοι που ακούγονταν στα χωριά τα βράδια αλλά και τα μεσημέρια, πολλές φορές χωρίς λόγο, υπήρχαν όμως στιγμές που έσκουζαν νυχτιές ολόκληρες επειδή πέθανε κάποιο σημαντικό και καλοκάγαθο άτομο στο χωριό, θρηνώντας έτσι το νεκρό και την απώλεια.

Και επειδή το μυστήριο δε γνωρίζει διαχωρισμούς,ενώ τα στοιχειά των χωριών είχαν συνήθως τη μορφή βοδιών, τράγων και κατσικιών,έχουμε και στην βόρεια Πελοπόννησο αναφορά για στοιχειωμένα μελίσσια που είναι πάρα πολύ άγρια και κανείς ποτέ δεν τολμά να περάσει από εκεί, πόσω μάλλον να πάρει και το μέλι τους.

Ο σημερινός ποταμός Ελικώνας παλαιότερα λεγόταν Ουρλιάς,γιατί ο ήχος των νερών του μοιάζει με ουρλιαχτά ζώων!

Οι βρυκόλακες πάλι αποτελούν και αυτοί κομμάτι της αρχέγονης παράδοσης μας, ο πολιτισμός μας μεγάλωσε μαζί με αυτούς και τις νεράιδες(νύμφες). Βρυκόλακες, ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας που κοσμούν με το αίμα τους μαζί με τα κακά πνεύματα τις κιτρινισμένες σελίδες αυτού του τόπου. Η ιστορία γνωστή, ο νεκρός που σηκώνεται από τον τάφο του και στοιχειώνει τόπους και περάσματα, επιδιώκοντας να δαγκώσει το επόμενο θύμα του για να τραφεί με αίμα. Σε κάθε μέρος οι παραδόσεις για αυτούς ποικίλλουν σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Στην Πρέβεζα δεν βγαίνουν Κυριακή, στη Ναύπακτο βγαίνουν το Σάββατο, το ίδιο και στην Αθήνα...Το φως της μέρας το απεχθάνονται μα είναι και μοιραίο για αυτούς. Έτσι τριγυρνούν τη νύχτα, ψάχνοντας απελπισμένα το θύμα τους,εξαφανίζονται τη στιγμή πριν την αυγή, για τους στερεοελλαδίτες και τους νησιώτες εξαφανίζονται όταν λαλήσει μαύρος κόκκορας. Για αυτό πάντα φρόντιζαν να έχουν ένα, που δύσκολα θα τον έσφαζαν,έχοντάς τον για προστασία...

Το γεγονός γιατί κάποιος να γινόταν βρυκόλακας είχε επίσης πολλές επεξηγήσεις και ιστορίες. Το «βρικολάκιασμα» οφειλόταν στη μαύρη ψυχή του νεκρού που είχε «πουλήσει» την ψυχή του στον διάβολο, παράδοση των στερεοελλαδιτών κυρίως. Οι αδικοσκοτωμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι εκδικούντες των ζωντανών, «μαγεμένοι» και τέλος οι άταφοι, οι άκλαυτοι και οι άψαλτοι! Στα νησιά και σε πολλά ορεινά χωριά πίστευαν πως δεν πρέπει να κοιτάξεις τη νύχτα καθρέφτη γιατί είτε θα γινόσουν βρικόλακας είτε θα έβλεπες κάποιον και θα γινόσουν θύμα του διαβόλου. Στα νησιά επίσης πίστευαν πως τα μωρά που πέθαιναν στη γέννα ή πέθαιναν αβάφτιστα, τα έπαιρνε ο διάβολος τα βασάνιζε και έπειτα γίνονταν οι χειρότεροι εφιάλτες για τους ζωντανούς. Οι βρυκόλακες λόγω της ημιμάθειας σε αυτά τα θέματα τις παλαιότερες εποχές ήταν συνυφασμένοι με τα κακά πνεύματα, που τις νύχτες του χειμώνα πήγαιναν στις σκεπές των σπιτιών και προσπαθούσαν να μπουν μέσα. Και η νοικοκυρά θέλοντας να προστατέψει το σπιτικό της έβαζε στο δοκάρι της εξώπορτας από την έξω μεριά, πηρούνι και μαχαίρι με κομμένες τις λαβές, ώστε να δείχνουν τις κοφτερές μύτες τους και ότι το σπίτι αποδιώχνει τα κακοποιά πνεύματα όντας οπλισμένο...


Σήμερα μας φαίνονται τόσο απόμακρες σε μερικούς αυτές οι δοξασίες, μα αυτές μεγάλωσαν τους προγόνους μας και τους προστάτεψαν από δύσκολα γεγονότα. Γενιές Ελλήνων έζησαν δίπλα στο φανταστικό και το απόκοσμο, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά άθελά τους. Είδαν άλογα τη νύχτα χωρίς αναβάτες να ορμούν σε γκρεμούς, γυναίκες που δεν τις ήξεραν εκείνες να τους μιλούν, έγραψαν τις δικές τους σελίδες στο μεταφυσικό διάφανο πέπλο της Ελλάδας..μιας Στοιχειωμένης Ελλάδας!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

"ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

ΜΑΓΕΙΑ-Η Αληθινή Επιστήμη του Θεού





Από τον Συντονιστή των Ομάδων Συζήτησης του www.esoterica.gr
Κέλσο


Το θέμα της Μαγείας, έχει απασχολήσει τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων. Θα έλεγα πολύ χαρακτηριστικά, ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!
Χιλιάδες σελίδες και πολύ μελάνι έχει "σκορπίσει" για να συγγραφούν τα βιβλία για την Μαγεία, αλλά πολύ περισσότερα από αυτά, είναι το αίμα των ανθρώπων, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχασαν την πολύτιμη ζωή τους ως κατηγορούμενοι για…. ΜΑΓΕΙΑ!
Θα κάνουμε λοιπόν μια "μικρή βόλτα" ΜΕΣΑ στο Χρόνο και θα προσπαθήσουμε, ΜΑΖΙ, να ανακαλύψουμε (αν μπορούμε φυσικά), τι είναι η ΜΑΓΕΙΑ και τι σχέση θα μπορούσε να έχει είτε με τον ΑΝΘΡΩΠΟ είτε με τον ΘΕΟ, είτε ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ, εάν υπάρχουν δύο και όχι ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ!!!
Καταρχάς ας δούμε ποιος είναι ορισμούς από το λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης καθώς και από τα γλωσσάρια που έχουν να κάνουν με τη Μαγεία και τον Μαγικό, Θαυμαστό Κόσμο.
Το Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης, του Ι. Σταματάκου, στο λήμμα Μαγεία μας λεει τα εξής:
Μαγεία (μαγεύω), η θρησκεία (ΘΕΟΛΟΓΙΑ) των Μάγων, η Μαγική τέχνη.
Από εδώ ορμώμενος έθεσα ως υπότιτλο της Μαγείας, την "Αληθινή Επιστήμη του Θεού" και σκοπό έχω να εμβαθύνω και να αναπτύξω αυτή την όψη της Μαγείας, την ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ αλλά ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΨΗ που είναι ακίνδυνη σε σχέση με την ανάπτυξη της ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ Μαγείας και που θα τολμούσα να τη χαρακτηρίσω ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ και φυσικά θα απέτρεπα τους φίλους να ασχοληθούν με αυτή την ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΟΨΗ της "Αληθινής Επιστήμης του Θεού", της Μαγείας.

Ας ψάξουμε λοιπόν να βρούμε το ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ υπόβαθρο της Μαγείας, πριν ίσως ακόμα αρχίσει ο Χρόνος να δίνει διάσταση στον Χώρο και μέσο αυτών των δύο (σχεδόν) ταυτόσημων εννοιών (που η μία ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από την άλλη), να μπορέσουμε να δούμε μια Γη , έναν πλανήτη, πριν ακόμα λάβει την ΤΩΡΙΝΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ!!!
Σύμφωνα λοιπόν με το λεξικό, η Μαγεία ΚΑΠΟΤΕ ήταν μια Θρησκεία! Αυτή η Μαγική Θρησκεία είναι η θρησκεία που τις δοξασίες της εδίδαξε ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ από του 13 Μάγους - Ιερείς της και που διαδόθηκαν από τη Βακτρία στη Μηδία. Από εκεί πέρασε με το όνομα Μαγισμός, στους Μύστες - Αστρονόμους στη Χαλδαίας. Επίσης εκτός από "Μαγισμός" απαντάτε η θρησκεία αυτή και ως Μασδαϊσμός, Παρσισμός, Πυρολατρεία καθώς και Ζωροαστρισμός από το "όνομα" του Θείου 'Οντος που την θέσπισε.
Η "Απόκρυφη Παράδοση" μας αναφέρει ότι αυτός ο "τελευταίος από τους 13 μάγους" δεν ήταν ΠΑΡΑ επανενσάρκωση του "Αρχικού". Ως αρχικός θεωρείται δε, ο Αμέσα Σπέντα ή Αμσασπέντ, που ονομαζόταν Ζαρατούστρα και που σε απλή μετάφραση από τη Ζενδική γλώσσα, σημαίνει "Το ΑΣΤΡΟ που ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ και ΘΥΣΙΑΖΕΙ στον ΖΩΝΤΑ ΗΛΙΟ."


Αμέσα Σπέντα είναι λοιπόν κατά τον Ζωροαστρισμό, οι ΕΞΙ ΘΕΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ προσωποποιημένες ως Θεοί που "εκφράζουν" το 'Αναρχο 'Ον , τον Αχούρα Μάσδα, των οποίων (δυνάμεων) είναι η ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΒΔΟΜΟΣ. ('Αρα έχουμε ΕΠΤΑ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ)
Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ με τους ΕΠΤΑ αγγέλους της Χριστιανικής πίστης που έχουν ως αρχηγό τους τον Μιχαήλ, με τους Δομητές ή Κοσμοκράτορες των Γνωστικών, καθώς και με τους ΕΠΤΑ Πρατζαπάτι των Ινδουιστών.
Οι Πρατζαπάτι είναι οι χορηγοί της ζωής, στα ΠΑΝΤΑ επάνω στη Γη. Στη Μπραχμανική θρησκεία, το Μπράχμαν που είναι η απρόσωπη και έσχατη θεότητα από την οποία εκπορεύτηκε η Θεία Τριάδα (Μπράχμα, Βίσνου, Σίβα), ονομάζεται και "Σύνθεση των Κυρίων της 'Υπαρξης", άρα είναι ΤΑΥΤΟΣΗΜΟ (το Μπράχμαν), με τον Αχούρα Μάσδα των Ζωροαστριστών!

Αλλά να μην ξεφύγουμε από το θέμα. Αυτά τα τόσο χρήσιμα στοιχεία για την ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΑΣ έρευνα σε ότι έχει να κάνει με την ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ που αποκαλούταν Μαγισμός, μας τα προσφέρει η Ελένη Π. Μπλαβάτσκυ, μέσα από το τιτάνιο θα έλεγα έργο της. Η ίδια λοιπόν μας περιγράφει τα εξής:
"…Δεν μας επιτρέπετε να προσδιορίσουμε τον ακριβή αριθμό ετών, ή μάλλον εποχών και εποχών, επειδή οι πρώτοι σπόροι του Μαγισμού, σπάρθηκαν από το χέρι του ΟΝΤΟΣ, του οποίου καθήκον ήταν να ενισχύσει, να ενθαρρύνει και να καθοδηγήσει τα αβέβαια βήματα των αναγεννώμενων ανθρώπινων φύλων, που αφυπνίζονται εκ νέου στη ζωή σε κάθε πλανήτη…"
'Εχω την αμυδρά εντύπωση ότι η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ μας ομιλεί περί του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Ποιος άλλος θα μπορούσε να έχει αυτόν το ρόλο, παρά ο Μέγας Αρχιτέκτονας Του Σύμπαντος;;;

Νομίζω πως αξίζει τον "κόπο" να ψάξουμε να βρούμε για ποιες εποχές μιλάει η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ.
Και πάλι η "Απόκρυφη Παράδοση" μας λεει πώς υπάρχουν "ΕΠΤΑ ΡΙΖΕΣ ΦΥΛΕΣ" και πώς μέχρι σήμερα έχουν ΗΔΗ περάσει οι ΤΕΣΣΕΡΙΣ πρώτες. Τώρα βρισκόμαστε στην ΠΕΜΠΤΗ ΡΙΖΑ ΦΥΛΗ και πώς υπολείπονται ακόμα δύο η ΕΚΤΗ και η ΕΒΔΟΜΗ.
Οι ΕΠΤΑ ΡΙΖΕΣ ΦΥΛΕΣ της ανθρωπότητας είναι:
1. ……. (δεν είναι ανθρώπινη φυλή, με την σημερινή έννοια του ανθρώπου)
2. ……. (δεν είναι ανθρώπινη φυλή, με την σημερινή έννοια του ανθρώπου)
3. Λεμούριοι (Αδαμική)
4. 'Ατλαντες
5. 'Αρειοι (ΕΜΕΙΣ)
6. …….
7. …….

Δεν θα ήταν "κακό" να παραλληλίσουμε τις επτά ρίζες φυλές, με τα όσα μας καταμαρτυρεί ο Μέγας Ησίοδος για τα γένη των ανθρώπων. Και ο Ησίοδος, ΠΑΛΙ για επτά γένη ανθρώπων μίλησε.
Τα ΕΠΤΑ ΓΕΝΗ των Ανθρώπων είναι:
1. Το χρυσούν γένος
2. Το Αργυρούν γένος
3. Το Χάλκειον γένος
4. ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
5. Το σιδηρούν γένος (ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ)
6. …….
7. …….

Τον παραλληλισμό αυτό ΔΕΝ τον κάνω αυθαίρετα, μιας και αν καθίσουμε και δούμε σε βάθος πού ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ (γεωγραφικά) το Γένος των Ηρώων του Ησιόδου, θα δούμε ότι μας μιλά για "την νήσο των Μακάρων κοντά στον πολυκύμαντο ωκεανό" όπου ήταν "ΜΕΤΑ από τις Ηράκλειες Στήλες"!!!!
Μαααα.. καλά, εκεί δεν τοποθετείται ΚΑΙ η καταβυθισμένη ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ;;;
Εύλογο είναι το ερώτημα τώρα "τι σχέση μπορεί να έχει η ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ με το γένος των Ηρώων καθώς και με την τέταρτη ρίζα φυλή της ανθρωπότητας, σε σχέση με την ΜΑΓΕΙΑ;;;;;"
Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, ΕΧΕΙ και μάλιστα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΣΧΕΣΗ.

Η Απόκρυφη Παράδοση μας λεει ότι στην Ατλάντια Φυλή, είχαμε το πρώτο κοινό στην όψη με εμάς, ανθρώπινο όν. Το πώς δημιουργήθηκε ΑΥΤΗ η φυλή, μας το φανερώνει μέσα από ΑΛΛΗΓΟΡΙΕΣ το "ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ"….
Αυτό το βιβλίο, ένα από τα σπουδαιότερα της αρχαιότητος, στις ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ σελίδες του μιλά για την ΕΝΩΣΗ των Αγγέλων με τις θυγατέρες των Ανθρώπων. Μιλά δηλαδή, για την ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ στα Α-ΛΟΓΑ πρώτα όντα (τα χωρίς ΛΟΓΙΚΗ).
Θεωρώ ότι η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ που υποκρύπτεται εδώ (από ΜΙΑ πλευρά του επταπλού αποσυμβολισμού) , είναι αυτή της ΚΑΘΟΔΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, δηλαδή της Σάρκωσης του Ανθρώπου.

Κατά τον "μύθο" λοιπόν, είναι ΕΥΛΟΓΟ να υποθέσουμε ότι τα όντα αυτά, τα "αγγελικά" έφεραν μαζί τους και την "Επιστήμη την αληθινή του Θεού", όπως ΗΔΗ προείπαμε στο σχετικό με τους ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, τους ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ, τους ΠΡΑΤΖΑΠΑΤΙ ΤΩΝ ΙΝΔΟΥΙΣΤΩΝ, τους ΑΜΕΣΑ ΣΠΕΝΤΑ των Μάγων Ζωροαστριστών απόσπασμα!!!!
Το κείμενο από το Βιβλίο του Ενώχ, στο 7ο Κεφάλαιο επιβεβαιώνει την υπόθεσή μας αυτή λέγοντας : "Καθένας εξ αυτών (των αγγέλων) εξέλεξε μίαν γυναίκα και τάς επλησίασαν και συγκατώκοισαν μετ' αυτών και τάς εδίδαξαν την ΜΑΓΕΙΑΝ, τάς γοητείας και τάς ιδιότητας των ριζών και των βοτάνων".

Μέχρι τώρα λοιπόν, "βρήκαμε" ΠΟΥ ξεκίνησε το σημερινό (στην όψη) γένος των ανθρώπων και ΠΩΣ έφτασε μέχρι το γένος των ανθρώπων η "Αληθινή Επιστήμη του Θεού", η Μαγεία.
Ας δούμε τώρα, το πώς αυτή η ΕΝΙΑΙΑ και ΜΙΑ "Επιστήμη του Θεού", κατάντησε να ΧΩΡΙΣΘΕΙ ΣΤΑ ΔΥΟ και έτσι να υπάρχει σήμερα με ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ, ως ΛΕΥΚΗ και ως ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ…
Θέλω σε αυτό το σημείο να τονίσω, ειδικά προς εκείνους που ΔΕΝ δέχονται τις ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ "Μαγείες", ότι για να ΥΠΑΡΧΟΥΝ αυτές οι ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ έννοιες, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ και την διαφορετικότητα αυτών που τις "χρησιμοποιούν", μεταξύ όλων των άλλων! Ετσι είναι εντελώς ΑΔΙΚΟ να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όσους ασκούν την Μαγική Τέχνη, χωρίς να εξετάζουμε για το αν είναι ΛΕΥΚΗ ή ΜΑΥΡΗ Μαγεία.
Αλλά ας δούμε τώρα το πώς έγινε σχάση της Μαγικής Τέχνης….

Η Απόκρυφη Παράδοση λοιπόν μέσο του "Βιβλίου του Ενώχ" μας έδειξε ΠΩΣ έγινε (κατά μια εκδοχή) η δημιουργία των Ανθρώπων. 'Οταν λοιπόν έγινε αυτή η ΠΡΩΤΗ σάρκωση των αγγελικών όντων ΜΕΣΑ σε Ανθρώπινα Σαρκία, σώματα, ευθύς ΑΜΕΣΩΣ άρχισε και η "γνωριμία" των Αγγελικών υπάρξεων, με την ΑΝΤΙΘΕΣΗ και την ΔΙΠΟΛΙΚΟΤΗΤΑ!
Αυτή η "διπολικότητα" έχει να κάνει με τα ΟΝΤΑ που ανήκων στην χαμηλότερη από τις 13 Διαστάσεις του ΚΟΣΜΟΥ μας, την 13η την Φυσικοαιθερική. Αυτή η μορφή της ΥΛΗΣ για να υπάρξει και να ΙΣΟΡΡΟΠΕΙ, χρειάζεται ΔΥΟ "άξονες" και έτσι έχουμε αυτό που Μέγας Πυθαγόρας δίδαξε στο ΟΜΑΚΟΕΙΟ του στον Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδας, στη Σικελία, ως "ΑΡΤΙΑ & ΠΕΡΙΤΤΑ", ωραίο - άσχημο, καλό - κακό, ΑΣΠΡΟ - ΜΑΥΡΟ κλπ, κλπ. Αυτή η διπολικότητα στην Μαγεία εκδηλώνεται ως Λευκή και Μαύρη Μαγεία.
Ο Λευκός Μάγος εργάζεται για την ευταξία και την εφαρμογή του θείου Σχεδίου. Τείνει προς το κάλλος και την τελειότητα. 'Ενας σκοπός του είναι να επαναφέρει την διασαλευθείσα αρμονία, που η Μαύροι Μάγοι διασάλεψαν. Η Λευκή Μαγεία είναι ο δρόμος προς την εύρεση της Φιλοσοφικής Λίθου κατά τους Αλχημιστές.
Η Μαύρη Μαγεία, είναι η ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΗ της Λευκής. Οι μαύροι Μάγοι, αντί όπως πράττουν οι Λευκοί, αποζητούν τα προσωπικά τους οφέλη, μέσα από το Κοσμικό Κακό, την Αρνητική 'Οψη του Θεού, ΑΝ υπάρχει τέτοια όψη.
Τα παραπάνω μπορεί ο ερευνητής να τα "συναντήσει" στα βιβλία του τελευταίου "Μεγάλου" Διδασκάλου του εσωτερισμού στην Ελλάδα (κατά τη ταπεινή μου γνώμη), στα βιβλία του Νικολάου Μαργιωρή.

Ας δούμε όμως και μερικά άλλα "περίεργα" στα περί της Μαγείας.
Ο Μεγάλος ιατρός, αλχημιστής και Μάγος του μεσαίωνα, ο Παράκελσος, την ξεχωρίζει σε Καλή Μαγεία που εναρμονίζεται με την Χριστιανική θρησκεία και εφαρμόζει την απόκρυφη φυσική γνώση για ευεργετικούς σκοπούς και για την εξερεύνηση της φύσης και σε Κακή Μαγεία, την ειδωλολατρική γοητεία, η οποία χρησιμοποιείται για κακούς σκοπούς.

Ο Παράκελσος μας λεει πως η Μαγεία, έχει τη δύναμη να βιώσει και να κατανοήσει τις εκδηλώσεις του Θεού, οι οποίες είναι απροσέγγιστες για την ανθρώπινη λογική. Αυτή τη δύναμη, ο Θεός την ΕΠΕΤΡΕΨΕ και αυτό είναι ένα σημάδι ότι μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε, αλλά αν ερμηνεύσουμε αυτή τη θέληση του θεού ως "απαίτηση" για την άσκηση της Μαγείας, τότε θα υποπέσουμε εύκολα στη Κακή και Ψεύτικη Μαγεία και τότε είναι ΣΑΝ να ξεγελάμε το Θεό και αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ.
Ο Παράκελσος, μας εξηγεί από πού προέρχεται η λέξη Μαγεία. Προέρχεται λεει, από την αρχαία περσική λέξη Magus που σημαίνει "Ιερέας" ή "Ιερέας - επιστήμονας".

Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, στο "Θεοσοφικό Γλωσσάρι" στη λέξη Magus μας λεει τα εξής: "Στη Καινή Διαθήκη σημαίνει ΣΟΦΟΣ. Ενας Χαλδαίος Γνώστης. Στα Αγγλικά η λέξη χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει έναν μάγο, έναν ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟ".
Αυτό από μόνο του δεν λεει ΙΣΩΣ τίποτα, ΑΛΛΑ αν ανατρέξουμε στη Καινή Διαθήκη θα δούμε τους, πολύ γνωστούς σε όλους μας, Μάγους με τα Δώρα. Κατά τη Χριστιανική Παράδοση λοιπόν στη Γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού, παρευρέθηκαν ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ (κατά την Απόκρυφη Παράδοση ήταν μάλλον ΤΕΣΣΕΡΙΣ) και άρα στο συμπέρασμα που καταλήγει η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ ότι:
"…οι καταδιώξεις της Εκκλησίας, δεν κατευθύνθηκαν ΠΟΤΕ ενάντια στη Μαγεία, όταν αυτή ήταν ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΗΣ και χρησιμοποιήθηκε για την επικράτησή της, ΓΙΑΤΙ αυτή η "νέα" Θεουργία εδραιώθηκε και ρυθμίστηκε από τους πρώτους Πατέρες και που έγινε γνωστή ως "Χάρη" και "Θαύματα"…" , είναι πέρα για πέρα ΑΛΗΘΙΝΟ και έτσι και ο Παράκελσος, πολύ πριν από τη Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, είχε και εκείνος δίκιο που την Λευκή Μαγεία, την καλή, την αποκαλεί: "…εναρμονισμένη με την Χριστιανική θρησκεία…"

Ανέφερα όμως ότι "η Λευκή Μαγεία είναι ο δρόμος προς την εύρεση της Φιλοσοφικής Λίθου κατά τους Αλχημιστές".
Στην Αλχημική διαδικασία, το τελευταίο στάδιο για την παραγωγή της Φιλοσοφικής Λίθου ονομάζεται Magnum Opus ή Grand Oeuvre. Η λέξη Magnum μας παραπέμπει αν μη τι άλλο στη λέξη Magus!!! Αν ερευνήσουμε το ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ, τότε θα μείνουμε κατάπληκτοι από τι είναι η Μαγεία….
Η λέξη Magus, κατά την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη Maha (ο Μεγάλος) και που τέτοιος είναι ένας άνθρωπος που κατείχε βαθιά την Εσωτερική Γνώση.
Πολλοί είναι οι "Μάγοι" μέσα από τους κόλπους της εκκλησίας, αλλά κλείνοντας δεν θα αναφέρω, παρά μόνον έναν.
"…Υπάρχει άνθρωπος εν τω βασιλείω σου, εις τον οποίον είναι το πνεύμα των ΑΓΙΩΝ ΘΕΩΝ και εν ταίς ημέραις του πατρός σου, φως και σύνεσις και σοφία ως η σοφία ΤΩΝ ΘΕΩΝ, ευρέθησαν εν αυτώ, τον οποίον ο βασιλεύς ο πατήρ σου, κατέστησεν άρχοντα των ΜΑΓΩΝ, των επαοιδών, των Χαλδαίων και των ΜΑΝΤΕΩΝ, διότι πνεύμα έξοχον και γνώσις και σύνεσις και ερμηνεία ενυπνίων και εξήγησις αινιγμάτων και λύσις αποριών, ευρέθησαν εν αυτω, τω ΔΑΝΙΗΛ…"
Δανιήλ, Ε' κεφ, 11-12 στιχ.

Νομίζω πως το ταξίδι ΜΕΣΑ στη Μαγεία, τώρα μόλις αρχίζει… Φυσικά ο κάθε ένας θα το κάνει μόνος του και αυτή είναι η "Μαγεία" του ταξιδιού, η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ από εμάς τους ίδιους αυτό που αναζητούμε, την "Αληθινή Επιστήμη του Θεού", την…
…ΘΕΟΥΡΓΙΑ…


Βιβλιογραφία
1. Αγία Γραφή
2. Βιβλίο του Ενώχ
3. Απαντα της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ
4. Λευκή & Μαύρη Μαγεία του Νικολάου Μαργιωρή
5. Κείμενα του Θεόφραστου Παράκελσου
6. Εργα και Ημέρες του Ησιόδου
7. Οι διδασκαλίες του Ζωρωάστρη



το άρθρο είναι από εδώ



Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΒΑΣΚΑΝΙΑ – ΜΑΤΙΑΣΜΑ – ΠΕΡΙΑΠΤΑ (ΦΥΛΑΚΤΑ)


ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
ΠΟΥ ΖΕΙ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΥΕΙ
ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ

«Η διάρκεια της ευτυχίας είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους της»
Αρχαία παρατήρηση






Η εν λόγω ιστορία μας ξεκίνησε από τη γλώσσα και κατάληξε στο «μάτι». Πράγματι στους αρχαίους Έλληνες η πρώτη σημασία της λέξης βασκανία είναι, κατηγορία, συκοφαντία, φθόνος, κακία. (Δημοσθ. 18, 132 – 18, 259 - 19, 24 – 21, 209). Η λέξη προέρχεται από το φάσκω (= λέω), με μεταβολή του φ σε β.
Τότε λοιπόν πίστευαν ότι η εξαιρετική ευτυχία μπορούσε να επισύρει τον φθόνο των ανθρώπων αλλά και των θεών. Κάθε συνετός άνθρωπος έπρεπε να προφυλάσσεται και να μη κινεί τον φθόνο των θεών – «το γαρ θείον φθονερόν» - με ασύνετα λόγια που πρόδιναν μεγάλη αυτοϊκανοποίηση ή ευτυχία. Ταυτοχρόνως να μη δέχεται μεγάλους επαίνους από του άλλους, διότι κι αυτό ήταν επικίνδυνο.
Παρατηρούμε ότι, κατά την εποχή αυτή, αν και το θέμα της βασκανίας περιέχει και μια χροιά δεισιδαιμονίας, ωστόσο διαπνέεται περισσότερο από μια αίσθηση σύνεσης, αυτοελέγχου και μη προκλητικότητας.
Άγνωστον πώς άρχισε η μετατόπιση του αιτίου της βασκανίας από τα λόγια προς το βλέμμα. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «ένιοι και πατέρας έχειν οφθαλμόν βάσκανον υπολαμβάνουσιν...» (Συμποσ. 5, 7, 4 Α).
Ήδη στην εποχή του Τζέτζη (12ος αιών.), η κατ’ εξοχήν βασκανία είναι αυτή που γίνεται με το βλέμμα είτε εκούσια είτε ακούσια: «Πάσαν βασκανίαν γίγνωσκε, την δι’ ομμάτων βλάβην...» (Χιλ. 12, 814).
Φαντάζονταν ότι το βλέμμα μερικών ανθρώπων είχε την δύναμη να λιώνει, όπως η φλόγα, τα σώματα πάνω στα οποία κατευθύνονταν. Εξ αυτού προήλθαν οι λέξεις οφθαλμίζω και εποφθαλμίζω, ως ταυτόσημες του φθονώ. Η πίστη αυτή ήταν τόσο διαδεδομένη ώστε και βρέφη που θήλαζαν ακόμα και ήταν ανίκανα να προφέρουν καν μια λέξη, να θεωρούνται ότι είχαν βάσκανο μάτι.
Ποια όμως ήταν τα εξωτερικά γνωρίσματα του βάσκανου ανθρώπου; Ήταν κάτι ασυνήθιστο στην έκφραση, κόρες των ματιών ωχρόφαιες υποπρασινίζουσες, οι οποίες άλλαζαν εύκολα χρώμα, φρύδια ενωμένα, ελάχιστη απόσταση μεταξύ των ματιών κλπ. Κι επειδή τα χαρακτηριστικά αυτά κληρονομούνταν, γι’ αυτό και η δύναμη της βασκανίας θεωρούσαν ότι είναι κληρονομική.
Η βασκανία κατέστρεφε όχι μόνον τους ανθρώπους αλλά και κάθε τι που αυτοί αγαπούσαν είτε ανθρώπους είτε ζώα είτε πράγματα (Ορατ. Επιστ. 1, 14,37). Πολλές μάλιστα φορές η βασκανία στρέφεται και κατά του κατόχου της.
Ο Πλούταρχος (μέγας θρησκευτικός αρχιερέας κι επομένως μεγάλη «φλυτζανού») ήδη θέτει ως πρόβλημα προς λύση την αυτοβασκανία! (Συμποσ. 5, 7. 4, 7)
Ο Θεόκριτος (Ειδ. VI, 35) αναφέρει για κάποιον που όταν κατοπτριζόμενος στον γαλήνιο πόντο διαπίστωσε ότι ήταν επικίνδυνα ωραίος, έσπευσε να λάβει τις ενδεδειγμένες προφυλάξεις κατά της αυτοβασκανίας: «ως μη βασκανθώ δε, τρις εις εμόν έπτυσα κόλπον. Ταύτα γαρ α γραία με Κοτυτταρίς εξεδίδαξε».
Όπως οι άνθρωποι, έτσι και τα ζώα ασκούν την βασκανία, υπόκεινται σ’ αυτήν και λαμβάνουν τις προφυλάξεις τους. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι το έντομο μάντις – είδος πράσινης ακρίδας που κινεί αδιάκοπα τα μπροστινά της πόδια – μπορούσε να βασκάνει ανθρώπους και ζώα (Σολ. εις Θεοκρ. Χ, 18), κι ότι το φίδι συλλαμβάνει την λεία του – ιδίως πτηνά – βασκάνοντάς τα με τρόπο που καθίστανται ανίκανα να κινηθούν.
Βοσκός του Βιργιλίου (Εκλ. ΙΙΙ, 103), παρατηρώντας τα πρόβατά του να αδυνατίζουν διερωτάται: «δεν γνωρίζω ποιο μάτι μου βασκαίνει τα τρυφερά μου αρνάκια».
Ο Αθήναιος (ΙΧ, 394) αναφέρει ότι το αρσενικό περιστέρι, όταν γίνονται τα μικρά του, τα πτύει για να μη βασκανθούν. Άλλοι αναφέρουν ότι ορισμένα πτηνά γεμίζουν την φωλιά τους με φυτά και λίθους που τα προφυλάσσουν από βασκανίες.
ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΑΣΚΑΝΙΑΣ
Χειρονομίες.
Από τότε που ο άνθρωπος πείστηκε για την καταστρεπτική δύναμη του βλέμματος, φρόντισε με κάθε τρόπο ν’ απαλλαγεί από τον κίνδυνο αυτόν, λαμβάνοντας διάφορα προφυλακτικά μέσα. Το πιο αυθόρμητο και πρόχειρο μέτρο υπήρξαν διάφορες χειρονομίες, στις οποίες αποδόθηκαν μαγικές δυνάμεις.
Πρότασσαν τα δάκτυλα του χεριού εν είδη κεράτων ζώου, για να εικονίσουν συμβολικά την άμυνά τους κατά του βάσκανου ματιού. Γι’ αυτό όλες οι γνωστές χειρονομίες καταλήγουν στο οξύ σχήμα.
Μια χειρονομία, από τις πιο διαδεδομένες, που διατηρείται μέχρι και σήμερα, είναι αυτή που αναπαριστά την ένωση των γεννητικών οργάνων των δύο φύλων, όπου ο αντίχειρας παρεμβάλλεται μεταξύ του δείκτη και του μεσαίου προεξέχοντας. Η χειρονομία αυτή, της οποίας βρέθηκαν και γλυπτές απεικονίσεις, κατευθύνονταν σε καθέναν που θεωρούνταν επικίνδυνος, είτε λόγω θαυμασμού που εκδήλωνε, είτε λόγω του φθόνου, είτε λόγω του παράξενου βλέμματός του.
Άλλη χειρονομία, διαχρονική κι αθάνατη, είναι αυτή της πρόταξης του μεσαίου δακτύλου, η οποία έχει πολύ κακή υπόληψη σ’ όλους τους λαούς. Οι Ρωμαίοι αποκαλούν τον δάκτυλο αυτόν αναιδή και ανόσιο, οι δε Έλληνες γνώριζαν ότι ο δάκτυλος αυτός χρησιμοποιούνταν σε ασελγείς περιπτώσεις.
Τρίτη χειρονομία ένωνε τον αντίχειρα με τον μέσο και τον παράμεσο σε κύκλο, με ταυτόχρονη προέκταση των άλλων δύο, αναπαριστάνοντας σαφώς το μέτωπο και τα κέρατα ζώου ή πρότεινε τα τρία πρώτα δάκτυλα.
Η πίστη στην δύναμη των χειρονομιών αυτών ήταν τέτοια, ώστε απεικονίζονταν στους τοίχους των σπιτιών, έγχρωμες ή γλυπτές, και σε διάφορα μεγάλα ιδρύματα.
Άλλο αθάνατο και παγκόσμιο αποτρεπτικό της βασκανίας είναι το φτύσιμο. Καθένας που δεν επιθυμεί να καταστεί πρόξενος δυστυχίας στους άλλους, με τον θαυμασμό του ή το βλέμμα του, συνοδεύει τους λόγους του μ’ ένα εικονικό ή πραγματικό φτύσιμο. Οι μητέρες ή τροφοί, όταν φοβούνταν για την υγεία του βρέφους, έβρεχαν το μέτωπο και τα χείλη του με σάλιο, χρησιμοποιώντας τον μέσο δάκτυλο (Πέρσης 11, 33).
Όταν νόμιζαν ότι βρίσκονταν σε επικίνδυνη ευτυχία, η οποία μπορούσε να επισύρει τον φθόνο των θεών ή των ανθρώπων «εις κόλπον έπτυον» όπως επίσης έπτυον στον κόρφο τους όταν ήθελαν να προφυλαχτούν από κίνδυνο μολυσματικής ασθένειας, λόγω συνάντησής τους με ασθενή.
Περίαπτα – φυλαχτά.
Ο κίνδυνος όμως της βασκανίας είναι διαρκής και πολλές φορές διαφεύγει την προσοχή μας. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη διαρκούς προφύλαξης. Έτσι γεννήθηκαν τα διάφορα είδη περιάπτων (φυλαχτών) προφυλακτικών, στα οποία η λαϊκή ευπιστία απένειμε την δύναμη ν’ απομακρύνουν από τους ανθρώπους, τα ζώα και τα πράγματα τις κακοποιές επιδράσεις, τις μαγείες, τους κινδύνους, τα δυσάρεστα συμβάντα, τις αρρώστιες και τον θάνατο ακόμα.
Η πίστη στα περίαπτα γεννήθηκε στην Ανατολή. Οι αρχαίοι Πέρσες για να εκδιώξουν τα κακά πνεύματα και να προφυλαχτούν από μυστηριώδεις κινδύνους, έβαζαν σε διάφορα μέρη του σώματός τους τα tahvids ή toavids, είδος λουριών που περιείχαν χαραγμένα εξορκιστικά ρητά.
Οι Εβραίοι τα ονόμαζαν tothaphoth. Ακολουθούσαν το γράμμα της Βίβλου, όπου ο θεός διάταζε: «και εμβαλείτε τα ρήματα ταύτα εις την καρδίαν υμών και εις την ψυχήν υμών και αφάψητε αυτά εις σημείον επί της χειρός υμών και έσται ασάλευτον προ οφθαλμών υμών» (Δευτερ. ΙΑ΄, 18).
Έτσι συνήθιζαν να βάζουν στον αριστερό βραχίονά τους ή γύρω στο κεφάλι τους πλατειά φυλακτήρια με χωρία της Πεντατεύχου. Οι γυναίκες τους εν είδη κοσμημάτων και σκουλαρικιών, έφεραν εικόνες φιδιών. Το Ταλμούδ δεν απαγόρευε τα φυλαχτά και τα θεωρούσε περιττά μόνο για την ημέρα του Σαββάτου.
Οι Οθωμανοί συνήθιζαν να φέρουν περίαπτα με ρητά του Κορανίου, παρμένα ιδίως από τα δύο τελευταία κεφάλαιά του. Τα περίαπτά τους αυτά τα έραπταν επί των ενδυμάτων ή τα έβαζαν μέσα σε μετάξινο ύφασμα που το κρεμούσαν στο λαιμό τους.
Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν ως περίαπτα ενεπίγραφα φύλλα παπύρου τα οποία έραπταν πάνω στα ασπρόρουχά τους.
Οι Έλληνες επίσης χρησιμοποιούσαν ποικίλα περίαπτα τα οποία ονόμαζαν: περιάμματα, φυλακτήρια, βασκάνια, προβασκάνια, αποτρόπαια, εγκόλπια, απωσίκακα, τελέσματα κλπ.
Οι Ρωμαίοι τα ονόμαζαν amuletum, averrunci, οι Άραβες hamalet (εκ του hamal = φέρειν, εξ του οποίου μάλλον το χαϊμαλί), οι Ιταλοί ligatura, alligatura, οι Φράγκοι amulette, talisman, fetich κλπ.
Κοντολογίς είναι ζήτημα αν υπάρχει έστω και μισός λαός πάνω στη γη, που να μη σχετίζεται με το θέμα των φυλαχτών. Η ευρύτατη αυτή χρήση των περιάπτων, η οποία έχει την αρχή της σε πανάρχαιους χρόνους και πρωτόγονους πολιτισμούς, συνετέλεσε τα μέγιστα και στην διαμόρφωση των διαφόρων κοσμημάτων, τα οποία και σήμερα ακόμη εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται.
Παράλληλα με την καθαρώς, για λόγους γενετησιακούς, διακοσμητική προέλευση των κοσμημάτων, βαδίζει και η δεισιδαιμονία. Τα βραχιόλια, τα σκουλαρίκια, τα φτερά, τα φυτά, άνθη κλπ. ήταν συγχρόνως κοσμήματα και φυλακτά.
Ομοιοπαθητική αντιμετώπιση της βασκανίας:
Εικόνισαν σε διάφορα περίαπτα βάσκανο οφθαλμό ως προφυλακτικό αντίδοτο του βλέποντος κακού τοιούτου. Έτσι κατασκεύασαν αγγεία, καλύμματα ασπίδων, δακτυλίδια κλπ. που είχαν αντί για κοσμήματα οφθαλμούς. Σώζονται πλάκες που έχουν ανάγλυφη την εικόνα μεγάλου οφθαλμού, ο οποίος περιβάλλεται από διάφορα ζώα (λιοντάρια, φίδια, σκορπιούς, γεράνους, κόρακες) και δυο ανθρώπους, εκ των οποίων ο ένας καμακώνει τον οφθαλμό με τρίαινα κι ο άλλος εκτελεί την φυσική του ανάγκη (χέζει) επί του οφθαλμού, καθισμένος πάνω στο φρύδι του.
Εξαιρετική αποτρεπτική δύναμη κατά της βασκανίας αποδίδονταν στον φαλλό, το και θρησκευτικώς αναγνωρισμένο αυτό σύμβολο της γονιμότητας. Ο Πρίαπος των Eλλήνων και ο Mutunus Tutunus των Ρωμαίων με τους τεράστιους φαλλούς τους προφύλαγαν τους εαυτούς τους – δηλαδή την γονιμότητα της φύσης – από κάθε βάσκανο μάτι.
Στα διάφορα ιερά υπήρχαν αναπαραστάσεις του φαλλού απωσίκακοι, στο άρμα του θριαμβευτή κρέμονταν ως «θεραπευτής του μίσους», και στις οικίες, που ήταν ορειχάλκινος ή μαρμάρινος, αποστόμωνε τους καλοθελητές με την επιγραφή: «ενταύθα κατοικεί η ευτυχία» (Πομπηία). Ομοιώματα φαλλού από μέταλλο ή ελεφαντοστού ή ξύλου, λίθου κλπ. ήταν τα συνηθέστερα κοσμήματα και φυλακτά (Ορατ. Επωδ. VII, 18 Πορφυρ.).
Αντιβασκάνια ζώα, φυτά μέταλλα:
Υπήρχαν ζώα που οι παλαιοί πίστευαν ότι η παράστασή τους ενείχε αποτρεπτική δύναμη κατά της βασκανίας, όπως ο λύκος, το λιοντάρι, το αγριογούρουνο, το φίδι, ο ταύρος, το γαϊδούρι, το ελάφι, το βόδι, ο σκύλος, ο βασιλίσκος, ο σκαραβαίος, ο σκαντζόχοιρος, ο ποντικός, η ύαινα, ο σκορπιός, το κοράκι, ο γέρανος και τέρατα όπως η σφίγγα, ο γυπαετός κλπ.
Ειδικότερα χρησιμοποιούσαν ως περίαπτα ορισμένα τμήματα του σώματος αυτών των ζώων. Κόκκαλα ελάφου, κέρατα βοδιού, πόδια σκαντζόχοιρων, αυτιά ποντικιού, χολή μαύρου αρσενικού σκύλου, κρέας λύκου, περιττώματα ύαινας, δόντια λύκου, αλόγου κλπ.
Η δάφνη, το πήγανο, η βάκκαρη, η λευκάκανθα ήταν τα κατ’ εξοχήν αντιβάσκανα φυτά. Ο δεισιδαίμων του Θεόφραστου (Χαρακ. 16) δεν εννοεί να εξέλθει της οικίας του άνευ δάφνης στο στόμα.
Ανάλογη ιδιότητα διέθεταν ορισμένα μέταλλα όπως ο μαγνήτης, ο σίδηρος, ο ορείχαλκος κλπ. (υποθέτουμε ότι η απουσία των ακριβών μετάλλων, χρυσού και του ασημιού, από τον κατάλογο αυτόν, μάλλον είχε να κάνει με κάποια κοινωνική πολιτική). Κομμάτια μετάλλων έβαζαν στα χέρια των παιδιών, τα κρεμούσαν από τ’ αυτιά τους ή τα κολλούσαν στα διάφορα κοσμήματα. Τα τεμάχια αυτά πολλές φορές έφεραν επιγραφές στις οποίες δηλώνονταν η ειδικότητά τους.
Από την χρήση αυτή των μετάλλων, για προφυλακτικούς σκοπούς, προήλθαν και τα κουδούνια, τα οποία αργότερα μεταβιβάστηκαν στην λατρεία. Ο αρχικός προορισμός των κουδουνιών ήταν να αποδιώκουν δια του εκφοβισμού τους κακούς δαίμονες. Κωδωνίσκους κατά της βασκανίας αναφέρει και ο Ιωάννης ο Βρομόστομος, συγνώμη Χρυσόστομος (Επιστ. Ι προς Κορ. 12,7 τ. Χ σ. 105 Μ.).
[Κατά τα άλλα ο χριστιανισμός δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με ειδωλολατρίες και δεισιδαιμονίες, όταν σε καμμιά λειτουργία του δεν παραλείπει να λιβανίζει συνεχώς με τα θυμιατήρια, που έχουν κάποιες ντουζίνες από κουδούνια πάνω τους].
Φαίνεται όμως ότι ο αρχαίος κόσμος υπέφερε πολύ περισσότερο, απ’ όσο εμείς σήμερα μπορούμε να φανταστούμε, από την ιδεοληψία της βασκανίας. Αυτό το διαπιστώνουμε από τον ατέλειωτο κατάλογο των αντιβασκανικών υλικών: ο μαύρος αχάτης, ο γατόλιθος, το ήλεκτρο, τα κογχύλια, τα κοράλλια, το αλάτι, ο πηλός κλπ. Το αλάτι, διαλυμένο σε νερό, μπορούσε να καθαρίσει κάθε ρύπο και κάθε μόλυσμα. Λίγος πυλός στο μέτωπο του βρέφους το απάλλασσε από την δαιμονική επήρεια του κακού ματιού.
Αντιβασκανικοί λόγοι:
Όλα τα προαναφερθέντα μέσα άμυνας κατά της βασκανίας, μπορούσαν να συνοδεύονται και από κατάλληλα για την περίσταση ιερά λόγια, τα οποία με την απόκρυφη μαγική τους δύναμη αύξαναν το σωτήριο αποτέλεσμα. Οι Έλληνες δεν θεωρούσαν άσκοπο να πουν ένα: «εις κεφαλήν σοι» ή «και συ» ή «έρρε» εναντίον εκείνου ο οποίος δια των επαίνων του ή του κακού βλέμματός του, τους εξέθετε στον κίνδυνο της βασκανίας.
Αλλά μάλλον ο αποδοτικότερος μαγικός λόγος ήταν η δήλωση: «προσκυνώ Αδράστειαν» (όνομα της Νεμέσεως), ενώ συγχρόνως ο παράμεσος δάκτυλος, βρεγμένος με σάλιο, έτριβε το πίσω μέρος του αριστερού αυτιού.


Η ΒΑΣΚΑΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ


Κατά τον μεσαίωνα και τους νεώτερους χρόνους οι δοξασίες για την βασκανία όχι μόνο διατηρήθηκαν αλλά και εμπλουτίστηκαν.
[Με πόσο βραδύ ρυθμό απαλλάσσεται αλήθεια το ανθρώπινο είδος από τις παιδικές του ασθένειες! Ή μήπως δεν πρόκειται ν’ απαλλαχτεί ποτέ!!!]
Και σήμερα ακόμη δεν υπάρχει λαός του οποίου τα αμαθέστατα στρώματα – αλλά και τα πεπαιδευμένα – να μη πιστεύουν στην βασκανία. Ο Ιταλικός λαός, μεταξύ των ευρωπαϊκών, διακρίνεται για την μεγάλη του πίστη στην δοξασία αυτή. Οι Ιταλοί ονομάζουν τον βάσκανο jettatore και την βασκανία jettatura και χρησιμοποιούν ένα σωρό περίαπτα, παρόμοια με τα προαναφερθέντα.
Κι ο ελληνικός λαός όμως δεν πάει παρά πίσω. Ονομάζει την βασκανία βάσκαμα, αβάσκαμα, αβασκανία, αποσκαμό (Γύθειο), μάτιασμα, άσχημο αμμάτιν (Κύπρος), ματικό (Καστελλοριζο), αρμένιασμα (Θεσσαλία), λάβωμα, φιαρμό, φθαρμό, θιαρμό, θαρμό, θιάρμισμα (Κρήτη).
Οι Έλληνες θεωρούν ιδιαιτέρως επικίνδυνους βασκανίας τους έχοντες «σταχτιά μάτια και σμιχτά φρύδια» (σμιχταφρούδιδες, Κρήτη). Μόλις γεννηθεί το παιδί, φροντίζουν να το προφυλάξουν από κάθε κίνδυνο «ματιάσματος». Κατά την ανάγνωση από τον ιερέα των επιλόχιων ευχών, η μαμή αποκαλύπτει το πρόσωπό του, για να μη βασκάνεται στο εξής (Πελοπόννησος). Προς αποτροπή επίσης της βασκανίας αποκαλούν το αβάπτιστο ακόμα παιδί Δράκο ή Δρακούλα, υποδηλώνοντας με το όνομα αυτό τον πόθο ότι το παιδί έχει την αντοχή του δράκου, κρεμούν δε από τον τράχηλό του σκόρδο ή πήγανο, το ραντίζουν με αλμυρό νερό, μαυρίζουν λίγο το πρόσωπό του με αιθάλη της εστίας, αλλά και με μελάνη ή κάποια άλλη μαύρη ουσία (Καστελλόριζο).
Το φτύσιμο, απ’ άκρου εις άκρον της χώρας πάει σύννεφο. Πότε τρις στον κόρφο και πότε χάμω. Μόλις δει κανείς μωρό ή όμορφο παιδί αρχίζει αμέσως τα φτυσίματα, οι δε Κρητικοί, σε κάθε υποψία ματιάσματος κυττάζουν επίμονα τα νύχια τους. Όσο για το περιεχόμενο των φυλακτών, θα περιοριστούμε μόνο σε κάποιες περίεργα υλικά: σκόρδο μονόκλινο, πυρίτιδα, ύψωμα, εγκαίνια ναού, άγια λείψανα, τρίχες αρκούδας, λιβανωτό, αντίδωρο Μεγάλης Πέμπτης, «σταυρολούλουδα», κερί της ανάστασης, γαλαζόπετρα κλπ.
Κι ανάμεσα σ’ όλον αυτόν τον τραγέλαφο υπεισέρχεται κι η αμφιβολία περί του αν τα συμπτώματα του πάσχοντος, όντως οφείλονται σε βασκανία ή σε κάποια ασθένεια, άσχετη προς αυτή. Τότε είναι που αρχίζουν οι ειδικοί τις εξακριβώσεις και τις αυτοψίες. Φαίνεται πως αυτή η βασκανία γουστάρει να κρύβεται και να παραπλανεί αυτούς τους τόσο έξυπνους ανθρώπους, με τους οποίους αρέσκεται να συναναστρέφεται. Αλλά από τον έξυπνο άνθρωπο δεν γλιτώνει κανείς κατεργάρης. Οι ευφυείς λοιπόν αυτοί άνθρωποι ανακάλυψαν χίλιους δυο τρόπους για να την ξεσκεπάζουν, κάθε φορά που αυτή προσπαθούσε να τους παίζει κρυφτούλι.
Μόλις λοιπόν το παιδί άρχιζε επίμονο κλάμα (παλαιότερα συνήθως από πείνα και τώρα από κοιλόπονους), το θυμιατίζουν και μετά ρίχνουν τα κάρβουνα μέσα σε νερό. Αν τα κάρβουνα βυθιστούν, τότε το παιδί είναι σίγουρα «ματιασμένο». Κι αν το βιάζονται το πράγμα τότε ρίχνουν τρεις σταγόνες λαδιού μέσα σ’ ένα ποτήρι με νερό. Αν αυτές σχηματίσουν «μάτι» το παιδί είναι «ματιασμένο».
Ο Θ. Παπακωνσταντίνου στην «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ», απ’ όπου και τα στοιχεία του παρόντος, αναφέρει κι άλλους πολλούς τρόπους αυτής της αυτοψίας, οι οποίοι από την μια καταδεικνύουν το μέγεθος της ανθρώπινης ανοησίας κι από την άλλη την απύθμενη φαντασία της ανοησίας αυτής.
Τέλος η χριστιανική εκκλησία ναι μεν παραδέχεται τις βασκανίες και τα ματιάσματα, ως έργα του διαβόλου, αλλά ρητά και κατηγορηματικά επιτάσσει την διαχείριση του θέματος αποκλειστικά από την ίδια. Εδώ ο σκοταδισμός, η αμορφωσιά και η δεισιδαιμονία ενδύεται κανονικά τον θρησκευτικό χιτώνα. Αποτελεί ντροπή για όλους μας και μόνο η αναφορά στο κατάντημά της αυτό. Όμως ο χριστιανισμός ευθύνεται και για τρισχειρότερα καταντήματα. Ένα δε απ’ αυτά είναι οι εξορκισμοί! Και δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι όχι μόνο παραδέχεται όλες αυτές τις ανοησίες αλλά επί πλέον και τις καλλιεργεί. Διότι μόνον τέτοιους ανθρώπους μπορεί να αρμέγει δίχως να κινδυνεύει να λακτιστεί απ’ αυτούς.




Βασδέκης Ν. Σταύρος
Μαυροκορδάτου 31
62100 Σέρρες
τηλ. 23210-52462




Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του παρόντος
χωρίς την άδεια του συγγραφέα αλλά άνευ λογοκρισίας.

το άρθρο είναι από εδώ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Share/Bookmark

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Συνολικές προβολές σελίδας