ΣΕΛΗΝΗ: Η ΕΥΑ, ‘ Η Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΓΗΣ;

Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η Σελήνη δεν παίζει κανένα ρόλο στη Βιολογία του Σύμπαντος, ούτε επηρεάζει τη ζωή στη Γη. Κι ακόμη ότι δεν έχει καμιά σχέση με τη διαμόρφωση του κλίματος και του καιρού, στα διάφορα σημεία της υδρογείου.

Τη θεωρούν απλό καθρέφτη που αντανακλά το ηλιακό φως, μούσα των ποιητών και προστάτη των ερωτευμένων.

Υπάρχουν, όμως, εργασίες, έρευνες και διαπιστώσεις πολλών διαπρεπών επιστημόνων, που εκμηδενίζουν τις απόψεις αυτές, αφού έχουν να παρουσιάσουν στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν ότι η Σελήνη, που είναι το πιο κοντινό ουράνιο σώμα στη Γη, παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής πάνω στον Πλανήτη μας.

Όπως είναι γνωστό η Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη Γη σε 29 μέρες 12 ώρες και 44 λεπτά. Στο διάστημα αυτό γίνονται και οι 4 φάσεις της.

Ο χρόνος αυτός είναι μια αναλογία του κύκλου του Κρόνου γύρω από τον Ηλιο, 29 έτη 5 μήνες 17 ημέρες, γεγονός που κάτι σημαντικό σημαίνει.

Στο ίδιο διάστημα η Σελήνη κάνει κι' αυτή μια περιστροφή γύρω από τον άξονά της, από δυσμάς προς ανατολάς, σε χρόνο 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά.

Το γεγονός, όμως, ότι κάθε μέρα σε κάθε τόπο, ανατέλλει όλο και πιο αργά, μας αποκλείει τη δυνατότητα να δούμε το αθέατό της ημισφαίριο – είναι έτσι ρυθμισμένη.

Μόνο μια ειδική κίνηση της Σελήνης, η λίκνιση, επιτρέπει κατά καιρούς να δούμε και πέρα από το συνηθισμένο ημισφαίριο, προς το αθέατο, σε ποσοστό 18%. Αυτό όμως μόνο οι αστρονόμοι μπορούν να το προσέξουν.

Αν τώρα έρθουμε «στα γρανάζια του πλανητικού συστήματος», στο καλορυθμισμένο ρολόι , η Σελήνη μοιάζει να είναι ο παλινδρομών τροχός με την τρίχα στο γνωστό μας παλιό ρολόι.



ΣΕΛΗΝΗ Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΓΗΣ;



Η ανάλυση των πετρωμάτων της Σελήνης, που έγινε τόσο από τους Σοβιετικούς όσο και από τους Αμερικανούς επιστήμονες, αμφισβητεί ότι η χλωμή θεά, αποσπάσθηκε από τη Γη, από την πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού. Ότι είναι Εύα από την πλευρά του Αδάμ. Ότι είναι κόρη της Γης, αλλά δείχνει ότι είναι αδελφή της, που δημιουργήθηκε ίσως νωρίτερα από τη Γη, πριν από 5 δισεκατομμύρια χρόνια. Και «είδε» τη Γη να εξελίσσεται στη σημερινή της μορφή.

Αυτή η άποψη προέρχεται από τη διαπίστωση ότι τα πετρώματα της Γης και της Σελήνης, δεν μοιάζουν καθόλου. Ωστόσο στη Σελήνη βρέθηκαν ασβεστόλιθοι που συνδέονται στενά με την οργανική ύλη.

Η «θεά Εκάτη των Αρχαίων» δεν είναι τελείως νεκρό σώμα. Διάφορες διεργασίες γίνονται στο δορυφόρο μας. Όπως εκρήξεις ηφαιστείων με εκτοξεύσεις αερίων και υδρατμών. Οι σεισμοί είναι πυκνοί, αλλά μικρής έντασης, μέχρι 1 ρίχτερ. Γεγονός πού σημαίνει ότι είναι ανάλογοι του μεγέθους της Σελήνης. Διαρκούν όμως δραματικά περισσότερο. Διαρκούν πολλές ώρες. Η Σελήνη μοιάζει

με μια καμπάνα που συνεχίζει να πάλλεται μετά το πρώτο χτύπημα.

Ακόμη σημειώνονται τα παροδικά σεληνιακά φαινόμενα, διάφορες εκλάμψεις και αλλαγές χρωμάτων μέσα σε κρατήρες που δεν έχουν ακόμα ερμηνευθεί.

Στην περίοδο της Νέας Σελήνης ή σεληνιακή σφαίρα δε στέλνει ούτε φως ούτε θερμότητα. Κατά την Πανσέληνο τα φαινόμενα αυτά αναπτύσσονται στο ανώτατο όριο.

Η Σελήνη αντανακλά το 15% του ηλιακού φωτός που δέχεται στη Γη, κατά την Πανσέληνο. Το φως που εκπέμπει είναι 500.000 φορές λιγότερο από αυτό του Ηλιου. Η θερμότητα που εκπέμπει είναι 188.000 φορές μικρότερη. Μη νομίσουμε όμως ότι ή Σελήνη μόνο μας στέλνει:

Παίρνει από μας φως, και μαγνητισμό που εκπέμπει η Γη.

Ο μαγνητισμός είναι εκείνος που παίζει σημαντικό ρόλο στη σχέση Γης - Σελήνης.

Η Σελήνη δημιουργεί γύρω της ασθενές μαγνητικό πεδίο, αλλά ανιχνεύσιμο. Αυτό είναι μία πρόσφατη σημαντική ανακάλυψη. Διότι μαγνητικό πεδίο , σημαίνει ρευστός πυρήνας στο κέντρο της σεληνιακής σφαίρας. Το μαγνητικό πεδίο του δορυφόρου μας είναι πολύ περίπλοκο. Επειδή δε, είναι κοντά μας, επηρεάζει τη Γη σημαντικά.

Φαίνεται να υπάρχουν τρία είδη:

Το εξωτερικό, που μελετήθηκε από τη Σεληνιακή τροχιά, τα μόνιμα μαγνητικά πεδία που υπάρχουν σε συγκεκριμένες περιοχές, και τα πεδία που παράγονται με αλληλεπιδράσεις, με τον ηλιακό άνεμο. ( Ο τελευταίας είναι μια ροή σωματιδίων ιονισμένων, που προέρχονται από τον Ηλιο). Η μέση ένταση του πεδίου είναι μονάχα το ένα δεκάκις χιλιοστό της γήινης, αλλά σ' ορισμένα σημεία, αυτό φαίνεται να αυξάνεται από δέκα μέχρι εκατό φορές, ένα γεγονός που καλύπτεται ακόμα από αρκετό μυστήριο, μια που η αιτία μιας τέτοιας μαγνητικής διατάραξης δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα.

Η μαγνητόσφαιρα της Σελήνης επηρεάζεται από τον ηλιακό άνεμο και από το μαγνητικό πεδίο της Γης.

Έχει επιστημονικά αποδειχτεί, ότι η Σεληνιακή έλξη, η βαρύτητα της Σελήνης έστω κι' αν είναι το 1/6 της γήινης, δημιουργεί τις θαλάσσιες παλίρροιες στον πλανήτη μας, με πιο αντιπροσωπευτική εκείνη του πορθμού του Ευρίπου στη Χαλκίδα.

Υπάρχουν και παλίρροιες ατμοσφαιρικές, αλλά δεν έχουν μελετηθεί καλά ακόμη. Οι παλίρροιες των υδάτων αποτελούν φαινόμενα πράγματι θεαματικά.

Ο Ηλιος ασκεί κι' αυτός ελκτική δύναμη στα νερά των θαλασσών. Είναι όμως, τόσο μακριά, ώστε η επίδρασή του δεν είναι αξιόλογη, από την πλευρά αυτή.

Παρά μόνο όταν η ελκτική του δύναμη προστίθεται σ' αυτή της Σελήνης. Οι ελκτικές δυνάμεις αθροίζονται και προκαλούν τις μέγιστες παλίρροιες. Αυτό συμβαίνει κατά τη Νέα Σελήνη και κατά την Πανσέληνο.

Λόγω της Σεληνιακής έλξης, τα νερά των θαλασσών καθημερινά παρουσιάζουν μία υδάτινη διόγκωση προς το μέρος που βρίσκεται η Σελήνη, αλλά και προς το αντίθετο σημείο.

Νεώτερες παρατηρήσεις αναφέρουν ότι οι παλίρροιες επηρεάζουν και τον πυρήνα της Γης, που είναι διάπυρος - ρευστός. Γιατί έχει παρατηρηθεί ότι η Γη κάνει μία κίνηση, σαν ακατάπαυστη αναπνοή. Ο φλοιός της κινείται ρυθμικά, όπως οι παλίρροιες δύο φορές την ήμερα. Οι ήπειροι ανυψώνονται 50 εκατοστά στον ισημερινό, και 30 στα πλάτη. Δηλαδή η Γη φουσκώνει και ξεφουσκώνει.

Ισως αυτή να είναι μία αιτία της πρόκλησης των σεισμών. Ο σεισμός της 26/112/04 στην Ινδονησία, έγινε με πανσέληνο.

Η Σελήνη, κάθε στιγμή, από κει που βρίσκεται έλκει τη Γη σαν αναροφητήρας. Τα φαινόμενα της παλίρροιας στη Γη έχουν διάφορες επιπτώσεις.

Υπάρχει όμως κι ένα γεγονός που δε το βάζει ο νους του ανθρώπου:

Η πορεία της Γης προς τα εμπρός και η παλινδρόμηση των ρευμάτων της παλίρροιας, που προκαλεί η Σελήνη, λένε οι ειδικοί, φέρνει μία προοδευτική μείωση στην ταχύτητα του πλανήτη μας. Μερικά δευτερόλεπτα κάθε αιώνα. Με αποτέλεσμα, η διάρκεια του ημερονυκτίου να μεγαλώνει. Έτσι σύμφωνα με υπολογισμούς πριν από 600 εκατομμύρια χρόνια το έτος είχε 424 ήμερες. Πριν 100 εκατομμύρια 370 και σήμερα 365 ήμερες. Με τους ίδιους υπολογισμούς μετά από 600 εκατομμύρια χρόνια, το έτος θα έχει 306 ημέρες. Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι σημαίνει αυτό στην πορεία των εποχών.

Εκτός από αυτά έχουν εντοπιστεί σχέσεις των φάσεων της Σελήνης με την εξέλιξη του κλίματος στη Γη. Οι παλιότεροι και ιδιαίτερα οι ναυτικοί, ήξεραν τί καιρό θα κάνει, ανάλογα, αν το νέο φεγγάρι ήταν όρθιο ή πλαγιαστό. Κάτι που το έχουμε ακούσει όλοι μας.

Οι θέσεις αυτές προϋποθέτουν αλλαγές στην τροχιά της Σελήνης μεταξύ Ηλίου και Γης, γεγονός που διαμορφώνει ανάλογα τον καιρό.

Τελευταία οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι υπάρχει ένας κύκλος 19 χρόνων της βαρυτικής έλξης της Σελήνης, που επηρεάζει ανάλογα το κλίμα της Γης. Και διαμορφώνει τη θερμοκρασία των θαλασσών, την δημιουργία και πορεία κυκλώνων και αντικυκλώνων, και άλλων καιρικών φαινομένων.

Η ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Είναι πλέον επιστημονικά παραδεκτό ότι η Σελήνη ασκεί διάφορες επιδράσεις πάνω στον Πλανήτη μας.

Παράλληλα ότι επηρεάζει και τα διάφορα όντα της Γης, λένε οι επιστήμονες. Αρκετοί από αυτούς έχουν και αποδείξεις ενώ άλλοι ψάχνουν ακόμη γι' αυτές.

Στην ουσία κανένας δεν αποκλείει τελείως την βιολογική, ψυχολογική και πνευματική επίδραση του δορυφόρου μας, στον άνθρωπο και το νευρικό του σύστημα. Γενικός κανόνας είναι ότι δεν επηρεάζει το ορατό φως της Σελήνης που φθάνει στη Γη σε κάθε φάση της, αλλά ο μαγνητισμός της. Είναι ανάλογος των τεσσάρων φάσεων και της γωνίας που κάνει κάθε φορά σε σχέση με τη Γη και τον Ήλιο. Κάθε φάση της που διαρκεί 7 ημέρες και κάτι, ανταποκρίνεται σε κάποιο τύπο κοσμικής ενέργειας, πέρα από το ορατό μέρος του φάσματος. Όμως οι επιδράσεις της Σελήνης αλλάζουν ραγδαία κατά τη διάρκεια της ημέρας. Διότι η έλξη της Σεληνιακής βαρύτητας μεταβάλλεται από ώρα σε ώρα σε κάθε τόπο, αφού Σελήνη και Γη περιστρέφονται. Η έλξη είναι πάντα μεγαλύτερη στην πλευρά πού βλέπει η Σελήνη, καθώς και στην αντίθετη.

Η Σελήνη δημιουργεί τους δικούς της βιορυθμούς στα έμβια όντα, και φυσικά στον άνθρωπο, αποτέλεσμα του μαγνητισμού της και όχι του φωτισμού της, λέει ο Μάριο Κάβεντον , καθηγητής στο Πλανητάριο του Μιλάνου.

Και πράγματι. Από χρόνια τώρα οι επιστήμονες του είναι ειδικοί στη χρονοβιολογία, μιλούν για μια διαφορετική συμπεριφορά φυτών και ζώων εξ αιτίας των επιδράσεων της Σελήνης.

Το φαινόμενο της επίδρασης της χλωμής θεάς στον ανθρώπινο οργανισμό το είχε επισημάνει και ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, ο οποίος σημείωσε, ότι στην διάρκεια της πανσελήνου άτομα με ειδικά ψυχικά προβλήματα, παθαίνουν κρίσεις, όπως η επιληψία , ο σεληνιασμός και άλλα.

Σήμερα οι ερευνητές Μπράουν και Πάρκ, μετά από πειράματα οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα βασικό χρονομετρικό σύστημα Ηλίου- Σελήνης που αντανακλάται στα σωματικά ρολόγια τον ζωντανών οργανισμών.

Που επιδρά και στον άνθρωπο όχι, βέβαια πάντα για κακό, αλλά και για καλό. Επειδή όμως το κακό είναι εκείνο που κάνει εντύπωση είναι και πιο άξιο παρατήρησης.

Ας έρθουμε όμως στις επιδράσεις πάνω στον ανθρώπινο οργανισμό. Και πρώτα στην βιολογική επίδραση: Όπως ολόκληρη η Γη, έτσι και τα ζωτικά υγρά που διατρέχουν τα κύτταρά μας, γίνονται αντικείμενο φαινομένων παλίρροιας, με περιοδικότητα, ανάλογη με εκείνη των ωκεανών και της ατμόσφαιρας.

Η ροή και παλινδρόμηση των βιολογικών υγρών, αλλάζει την έκκριση ορμονών, και επηρεάζει την ψυχική και διανοητική δραστηριότητα των ανθρώπων και την διάθεσή τους.

Πολλοί Αγγλοι ψυχίατροι, υποστηρίζουν ότι η πανσέληνος φέρνει μια ανωμαλία στην κυκλοφορία του αίματος, που κάνει το κέντρο αποφάσεων του εγκεφάλου να κινείται πιο γρήγορα.

Είναι σαν να παίρνει ξαφνικά το αίμα κάποιες χημικές ουσίες που αναστατώνουν το κέντρο του εγκεφάλου, και έτσι ο άνθρωπος παίρνει τις πιο τολμηρές αποφάσεις, χωρίς να τον συγκρατεί τίποτα. Κατά την διάρκεια της πανσέληνου η ατμόσφαιρα γεμίζει από αφανή ηλεκτρικά ρεύματα που επιφέρουν αναστάτωση στον μηχανισμό του οργανισμού μας και έτσι εξηγείται γιατί οι μέρες της πανσέληνου είναι πιο επικίνδυνες για τον άνθρωπο.

Ο Λέοναρντ Ράβιτς του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, διαπίστωσε σοβαρές αλλαγές στον ηλεκτρισμό του ανθρώπινου σώματος, που συμπίπτουν με τις φάσεις της Σελήνης ή τις διάφορες εποχές του έτους .

Σε σχέση με την πανσέληνο ο Ράλφ Μόρρις, καθηγητής Φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόϊς ύστερα από μια πεντάχρονη παρακολούθηση 100 ασθενών διαπίστωσε ότι όσοι πάσχουν από έλκος παρουσιάζουν κρίσεις που συμβαδίζουν με την Πανσέληνο.

Ο μηχανισμός της κρίσης του έλκους που η αιτία του βρίσκεται στο κεντρικό νευρικό σύστημα, διέπεται από μια απορρΰθμιοη της εγκεφαλικής λειτουργίας που έχει σχέση με την πανσέληνο.



ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ



Δεν θα πρέπει βέβαια να παραλείψουμε εδώ ότι ο μηνιαίος κύκλος των γυναικών είναι πολύ στενά δεμένος με τις φάσες της Σελήνης. Και το μεγαλύτερο μέρος των γυναικών έχουν τον κύκλο τους κατά την νέα Σελήνη ή Πανσέληνο, πράγμα που απέδειξε ο Αμερικανός γιατρός Ντέρβαν χρησιμοποιώντας τεχνητό σεληνιακό φως.

Με βάση αυτή την απόδειξη η Καναδή Λουίζ Λάσευ, πρότεινε μια φυσική μέθοδο αντισύλληψης σχετική με τις φάσεις της Σελήνης.

Σύμφωνα με μια αμερικάνικη στατιστική, έξαρση των τοκετών παρατηρείται την πανσέληνο, την παραμονή της και την επόμενη μέρα.{κύκλος γυναικών 28 ημέρες, εγκυμοσύνη 280 ημέρες ήτοι 10 σεληνιακοί μήνες).

Είπαμε ότι το φεγγάρι για να «γεμίσει» χρειάζεται 29,8 ημέρες. Ο μη­νιαίος γυναικείος κύκλος είναι 29 με 30 ημέρες. Σε ορισμένες γυναίκες ταιριάζει ακριβώς, που σημαίνει πως έχουν περίοδο με την Πανσέληνο και ωορρηξία με το νέο φεγγάρι ή αντίθετα. Κανείς, όμως, δεν γνωρίζει για­τί και πώς συμβαίνει αυτό. Εί­ναι γνωστό, όμως, ότι ο γυναι­κείος κύκλος επηρεάζεται από το φως, και από το μαγνητισμό. Αυτό απέδειξαν οι έρευνες στην κλινική Τζον Ροκ της Βοστόνης, οι οποίες διεξάγονταν ήδη στις αρχές του 58. Οι γιατροί της κλινικής συ­νιστούσαν στις γυναίκες που δεν μπορούσαν να συλλάβουν, να διατηρούν χαμηλό φωτισμό τη νύχτα στα υπνοδωμάτιά τους κατά τη Ι4η, 15η και 16η μέρα του κύκλου τους, ενώ τον υπό­λοιπο μήνα να κοιμούνται σε απόλυτο σκοτάδι. Λίγους μή­νες αργότερα, ο κύκλος αυτών των γυναικών προσαρμόζεται, έτσι ώστε να έχουν ωορρηξία ανάμεσα

στην 14η και 16η ημέρα. Η εξήγηση που έδωσαν ήταν, πως ο βιολογικός ρυθμός και η παραγωγή ορμονών του αν­θρώπου ρυθμίζονται μεταξύ άλλων και από το κωνάριο (είναι ο αδένας του εγκεφάλου όπου συγκεντρώνονται τα νεύρα και οι φλέβες), που είναι γνωστότερο σαν «τρίτο μάτι». Αυτό το μικρό όργανο αντιδρά στον ερεθισμό του φωτός. (βλέπε και αδένες).



ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ



Ανάλογες επιδράσεις ασκεί η Σελήνη στον πνευματικό και ψυχικό μας κόσμο. Υπερένταση, αϋπνία, κατάθλιψη, άγχος, αλλά και ευεξία , καλή διάθεση κέφι και ευτυχία, μπορεί να οφείλονται στην επίδραση του Φεγγαριού, ανάλογα με τον κάθε οργανισμό.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι πρέπει να παραγνωρίσουμε τον παράγοντα άνθρωπο, την υπόσταση μας, το «εγώ» μας, τις δυνατότητες μας.

Αλλά ίσως χρειαστεί, κάποτε να δικαιολογήσουμε κάτι που νοιώθουμε και δεν εξηγείται αλλιώς.

Η μελέτη μιας ομάδας επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Μαϊ­άμι. αποκαλύπτει, ότι οι περισσότεροι, από τους 2.ΟΟΟ φόνους που διαπράχτηκαν στη Φλόριδα μεταξύ 1958 – 1970, οφείλονταν στις επιδράσεις της Σελήνης, γιατί διαπράχτηκαν σε νύχτες με Πανσέληνο η νέα Σελήνη.

Ετσι έχουμε μια απόδειξη ότι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της Σελήνης και της τρέλας.

Η πανσέληνος δεν εξωθεί ένα ισορροπημένο άτομο, αλλά μπορεί να το κάνει νευρικό, ανήσυχο και ταραγμένο, να έχει παράξενες αισθήσεις.

Η Σελήνη άλλοτε βλέπει μπρος και άλλοτε πίσω τον Ηλιο. Ετσι δημιουργεί ιδέες του μέλλοντος ( Α τέταρτο) , παρόντος (προς Πανσέληνο) παρελθόντος ( προς τρίτο τέταρτο) ουδετερότητα στη χάση.

Αυτές τις τάσεις οι άνδρες τις αποδίδουν αντίστροφα από τις γυναίκες. ( Βλέπε και Διαφορές ανδρών –γυναικών).

Στη «γέμιση» νιώθεις μέσα σου ολόκληρος, στη χάση μισό-μισό. Η νέα Σελήνη φέρνει ψυχική παρθενία. Η νέα Σελήνη θέλει νέα αγάπη.

Οι περισσότερες γυναίκες χτενίζονται ανάλογα με τις φάσεις, ρίχνουν τα μαλλιά δεξιά ή αριστερά: (βλέπε και Μαγγανοπήγαδο της Ζωής).


Ο κύκλος της Σελήνης γύρω από τον ήλιο είναι που δίνει τον κιρκαρδικό βιορυθμό 7, της εβδομάδας, 4Χ7=28. Τον ίδιο βιορυθμό δίνει και η περιστροφή γύρω από τον εαυτό της. Τέτοιο βιορυθμό δίνει και ο Ηλιος περί τον εαυτό του.

(βλέπε και Βιορυθμοί και Μνημόσυνα).


Κοπυράϊτ: ΒΑΣΙΛΗΣ Π. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ

Δημοσιογράφος- ερευνητής
http://www.koutouzis.gr/selini-gi.htm

Ένα χρέος του Χριστιανισμού προς την Αρχαία Ελλάδα

Ο Χριστός ως Ορφέας

Οι καθηγητές Πολυμνία Αθανασιάδη και Michael Frede αποκαλύπτουν τη σημασία του παγανιστικού μονοθεϊσμού στην όψιμη Ελληνική αρχαιότητα
 

Πολλές φορές γύρω στα Χριστούγεννα οι χριστιανοί έχουν την τάση να επαναπροσεγγίζουν τις αρχές της θρησκείας τους. Ένα – ευαίσθητο – θέμα που δεν αγγίζεται είναι αυτό της σχέσης του Χριστιανισμού με τις λεγόμενες πολυθεϊστικές θρησκείες, ζήτημα που ούτε οι άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Μωαμεθανισμός) προσεγγίζουν συχνά. Με τη σχέση αυτή ασχολείται όμως ένα βιβλίο των εκδόσεων "Clarendon Press” με συγγραφείς την καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Πολυμνία Αθανασιάδη και τον καθηγητή Ιστορίας και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Michael Frede. Στο έργο συμμετέχουν με γραπτά τους και άλλοι πανεπιστημιακοί. Το βιβλίο έχει τίτλο “Pagan Monotheism in Late Antiquity” («Ο παγανιστικός μονοθεϊσμός στην όψιμη αρχαιότητα») και τείνει να αμβλύνει την φαινομενικά μεγάλη διαφορά μεταξύ μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού.

Ήδη απ’ την εισαγωγή του έργου, διατυπώνεται η άποψη ότι, ο Χριστιανισμός δεν επικράτησε επειδή ήταν μια μονοθεϊστική θρησκεία, αλλά διαμορφώθηκε ως τέτοια για να συμπορευτεί με το ρεύμα της ελληνιστικής εποχής, κατά την οποία υπήρχε ήδη η τάση για την ανάπτυξη του μονοθεϊσμού, από τους φιλοσόφους και διανοούμενους της εποχής.

Η απομάκρυνση από τον ελληνικό πολυθεϊσμό – όπως π.χ. παρουσιάζεται στα ομηρικά έπη – είχε ήδη ξεκινήσει μερικούς αιώνες πριν με την ανάπτυξη της ελληνικής κλασικής Φιλοσοφίας. Πρώτοι οι προσωκρατικοί είχαν κάνει το πρώτο βήμα, αποπροσωποποιώντας τους πολυάριθμους θεούς των Ελλήνων. Δημιούργησαν έτσι την έννοια του «θείου», το οποίο ο Αναξίμανδρος σχεδόν ταύτισε με το «Άπειρο», στο οποίο απέφυγε να δώσει ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά. Ο Ξενοφάνης ανέπτυξε την ιδέα του «Ενός Θεού» που ξεχωρίζει – σαν επίπεδο – από «τους υπόλοιπους θεούς και τους ανθρώπους» (όπως ο ίδιος έγραψε).Αργότερα, στην εποχή της Κλασικής Φιλοσοφίας, ο Αριστοτέλης μίλησε για έναν μία «Πρωταρχικό Κινούν».

Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ιεχωβάς, παρουσιάζεται στον Μωυσή σαν «ο θεός των πατέρων του και του λέει ότι «δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός από Εμένα». Κάποιοι ερευνητές, όπως ο καθηγητής John Dillon, κάνουν διάκριση ανάμεσα σ’ ένα «αυστηρό μονοθεϊσμό» που παρουσιάζεται στον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό, ο οποίος δεν επιτρέπει την ύπαρξη άλλων θείων οντοτήτων πέραν του Ενός και Μοναδικού Θεού, εκτός ίσως από κάποιους αγγέλους και ενός πιο “soft” μονοθεϊσμού που έχει προκύψει από μια διανοουμενίστικη εκλέπτυνση της αρχαιοελληνικής παράδοσης. Ο Dillon τοποθετεί τον Χριστιανισμό ανάμεσα στις δύο αυτές τάσεις, υποστηρίζοντας ότι έχει πάρει στοιχεία και από την ζηλοτυπική αποκλειστικότητα του Θεού των Ιουδαίων, αλλά έχει επηρεαστεί και από τον Νεοπλατωνισμό. Ουσιαστικά, ο Χριστιανισμός βρήκε έδαφος ανάπτυξης σε μια εποχή όπου κυριαρχούσαν η πλατωνική μεταφυσική, η Ηθική των Στωικών και η αριστοτέλεια λογική.

Ήδη από τον 4ο αι. π.Χ. ο Πλάτωνας στο έργο του «Τίμαιος» παρουσιάζει έναν Δημιουργό, ο οποίος δίνει μορφή στην αδρανή ύλη μέσων των «νοητικών μορφών» (Αρχετύπων). Αργότερα, τον 3ο αι. π.Χ., ο Πλωτίνος μιλάει για το «Ένα», μια μη υλική, απρόσωπη δύναμη σαν το Υπέρτατο Ον. Με τον ίδιο όρο («Ένα») είχε αποκαλέσει την υπέρτατη Θεότητα και ο Παρμενίδης τον 6ο αι. π.Χ. Μάλιστα ο Πλωτίνος διέκρινε μια Απόλυτη Θεότητα (σαν την Πρώτη Αρχή) που ήταν απλά «νοητικής φύσης» και μια Δημιουργική διμερή Θεία Διάνοια που γεννάει τις μορφές («αρχέτυπα»). Γι’ αυτό οι συνεχιστές στον Νεοπλατωνισμό μίλησαν για «τρεις διαφορετικές υποστάσεις του Ενός Θεού», μια προσέγγιση που ταιριάζει πολύ με την χριστιανική Αγία Τριάδα (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα).

Απ’ την άλλη, ο Αριστοτέλης στα «Μεταφυσικά» του – όχι τόσο μεταφυσικός όσο ο δάσκαλός του Πλάτωνας – απορρίπτει την ιδέα των «αρχετύπων» και μιλάει για έναν κυκλικό χρόνο που βρίσκεται σε κίνηση, δίχως αρχή και τέλος, καθώς και για ένα «Πρωταρχικό Κινούν», το οποίο όμως δεν υπόκειται σ’ αυτήν την ατέρμονη πορεία, αλλά είναι η Αιτία της. Αυτός είναι ο «Θεός» του Αριστοτέλη, που παρουσιάζεται σαν μια Αρχή και όχι προσωποποιημένος (αν και τον παρομοιάζει με έναν στρατηγό που κατευθύνει τον στρατό του).

Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι ο άνθρωπος μπορεί να προσεγγίσει το «θείο» με λογικές διαδικασίες, μέσω των ερεθισμάτων που συλλαμβάνει με τις αισθήσεις του. Μάλιστα τόνιζε ότι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα από κοινωνική δομή της οποίας οι νόμοι θα ενσωμάτωναν τους «συμπαντικούς» νόμους της κοσμικής τάξης. Την εποχή του Χριστού, η κυρίαρχη πολιτική άποψη ήθελε να επικρατεί το μοντέλο της Ρώμης που τόνιζε την επέκταση μια λογικής τάξης σ’ όλη την έκταση της Αυτοκρατορίας της. Το μοντέλο αυτό είχε γίνει αποδεκτό από τους Χριστιανούς.

Σύμφωνα μάλιστα με τον Κικέρωνα, ο οποίος όριζε την ελευθερία σαν την υποταγή στο φυσικό («θείο») νόμο, το πλήθος των θεών ήταν κάτι το περιττό και γι’ αυτό δεν θα ήταν κακό να επιτρέπονταν η λατρεία όλων των θρησκειών όσο αυτές δεν εμπλέκονταν σε θέματα διοίκησης. Μάλιστα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αλέξανδρος Σεβήρος, λάτρευε μαζί με άλλους θεούς και τον Χριστό.

Έτσι ο ρωμαϊκός κόσμος ήταν δεκτικός σε μια νέα μονοθεϊστική θρησκεία που βασίζονταν στην ενότητα μεταξύ των ανθρώπων και υπόσχονταν τη σωτηρία πέρα από διαφορές φυλής, προέλευσης, φύλου ή κοινωνικής τάξης. Έτσι ο Χριστιανισμός στήριξε την εξάπλωσή του πάνω στις ιδέες αυτές, εξάπλωση που βοηθήθηκε από την διάδοση της ελληνικής γλώσσας στα παράλια της Μεσογείου. Απ’ τη στιγμή που τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά, μπορούσαν να διαβαστούν απ’ την πλειοψηφία των μορφωμένων ανθρώπων.

Οι «Επιστολές του Παύλου» (γραμμένες το 49 ή το 50 μ.Χ.), τα Ευαγγέλια (το τελευταίο ήταν του Ιωάννη που γράφτηκε μεταξύ 90 και 100 μ.Χ.), οι «Πράξεις των Αποστόλων» και η «Αποκάλυψη» γράφτηκαν όλα στα ελληνικά. Ακόμα και το πρώτο Ευαγγέλιο, αυτό του Ματθαίου, που είχε γραφεί στα αραμαϊκά γύρω στο 40 μ.Χ., μεταφράστηκε στα ελληνικά . Όσο για τον Ιησού, αυτός δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο, ενώ δίδασκε στα αραμαϊκά. Έτσι ο Χριστιανισμός εκφράστηκε μέσα από μια γλώσσα που περιείχε τις έννοιες της οικουμενικότητας, την οποία διέδιδε σαν ιδέα την ίδια εποχή και η Στωική φιλοσοφία.

Επιπλέον, η διάδοση της χριστιανικής ηθικής βρήκε έτοιμο έδαφος διαμορφωμένο από την ηθική των Στωικών. Ο ιδρυτής της Στωικής Φιλοσοφίας, ο Ζήνων (4ος αι. π.Χ.) δίδασκε την αταραξία της ψυχής από πάθη όπως ο φόβος, η απληστία, η λύπη ή η χαρά, ώστε η ψυχή να μπορεί να ατενίσει ανεμπόδιστη τα υψηλότερα πνευματικά ιδανικά. Οι Στωικοί, δήλωναν ότι ακόμα και οι σκλάβοι θα μπορούσαν να φτάσουν στην ευτυχία αν ζούσαν «σύμφωνα με τη φύση». Οι Χριστιανοί έπρεπε απλά να το αλλάξουν σε «σύμφωνα με το θέλημα του Θεού» και είχαν αμέσως έτοιμο ένα μεγάλο ακροατήριο, ήδη διαμορφωμένο μέσα από τις αρχές της στωικής ηθικής. Έτσι χρησιμοποίησαν έννοιες των Στωικών όπως τον ασκητισμό, την ταπεινοφροσύνη, την αρμονία και την αδελφοσύνη.

Οι Χριστιανοί επιδίωξαν επίσης μια ταύτιση με όρους και έννοιες της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας. Έτσι στον πρόλογο των Ευαγγελίων και σύμφωνα με τον Ιωάννη, ο Ιησούς παρουσιάζεται ως ο «Λόγος», όρος που στα ελληνικά μεταφράζεται σαν «αιτία» και «ομιλία». Στα αγγλικά μεταφράστηκε σαν «λέξη». Με τον τρόπο αυτό, οι πλατωνιστές των πρώτων χριστιανικών χρόνων βρήκαν μπροστά τους μια οικεία έννοια που συμφωνούσε με την Δημιουργική Αρχή που παρεμβάλλεται ανάμεσα στον Υπέρτατο Θεό και στην δημιουργημένο κόσμο. Για τους πρώτους χριστιανούς Πατέρες ο «Λόγος» σαν έννοια υπήρχε σε κάθε θρησκεία («Λόγος σπερματικός»), αλλά έβρισκε την τελείωσή της στον Χριστό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε αρχαίες χριστιανικές εικόνες βλέπουμε τον Χριστό να οδηγεί – λυτρωμένους - τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, μετά την νίκη κατά του Άδη.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Φίλωνα του Αλεξανδρινού (30 π.Χ. – 50 μ.Χ.), μέλους μιας ελληνόφωνης ιουδαϊκής κοινότητας, ο οποίος προσπάθησε να συνδυάσει τον Πλάτωνα με τον Ιουδαϊσμό και τον Στωικισμό. Ο Φίλωνας ταύτισε τη στωική έννοια του «Λόγου» με οντότητες ενδιάμεσες μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου όπως τους αγγέλους, τον Μωυσή, τον Αβραάμ, ακόμα και τους υψηλόβαθμους ιερείς των Ιουδαίων. Γι’ αυτόν τα πλατωνικά «αρχέτυπα» ήταν αντανακλάσεις της διάνοιας του Θεού. Ο Φίλων δεν δεχόταν την ενσάρκωση του Λόγου στον Ιησού, ούτε επίσης μια πλήρη ανθρώπινη φύση του Ιησού με τις ανθρώπινες αδυναμίες που αυτή συνεπάγεται.

Παράλληλα, κάποιοι απ’ τους πρώτους ηγέτες του Χριστιανισμού, απέτρεπαν τους οπαδούς του Χριστού από την ανάγνωση παγανιστικών βιβλίων, ώστε να μην έχουν κακές επιρροές. Τη στάση κατέκριναν κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός (2ος αι. μ.Χ.) για τον οποίο ο Ιησούς ήταν η ενσάρκωση του Αιώνιου Λόγου, αυτής της θείας Αρχής που – για τον Κλήμη - μπορούσε να εμπνεύσει Ιουδαίους και μη. Γι’ αυτόν η έννοια του Λόγου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σύνδεση του Χριστιανισμού με την ελληνική φιλοσοφία και σκέψη. Με τον τρόπο αυτό οι Χριστιανοί συνέδεσαν την «αληθινή θρησκεία» τους με κάθε έννοια «φυσικής θρησκείας» που επικρατούσε πριν την εποχή του Χριστού.

Ο Ωριγένης (184 - 254 μ.Χ.) από την Αλεξάνδρεια ήταν ένας απ’ τους δασκάλους στην «Κατηχητική Σχολή της Αλεξάνδρειας» που ο Κλήμης είχε ιδρύσει και μάλιστα τον διαδέχτηκε στη διεύθυνση της Σχολής το 203 μ.Χ. Αν και αναγνωρίστηκε σαν ένας εξέχων δάσκαλος του Χριστιανισμού, δέχτηκε απ’ την άλλη πολλές επιθέσεις από Χριστιανούς με την κατηγορία ότι αλλοίωνε το νόημα των Ευαγγελίων εισάγοντας παγανιστικές διδασκαλίες. Ο Ωριγένης διέδιδε ότι με τις λογικές διεργασίες των Ελλήνων φιλοσόφων μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει την αλήθεια των Γραφών, διαδικασία στην οποία ο Θεός είχε βάλει σκόπιμα εμπόδια, πέπλα για να αναγκάσει τον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει τη λογική του. Τέλος, η άρνησή του να δεχτεί την σαρκική «ανάσταση εκ νεκρών» του Χριστού, οδήγησε στην μετά θάνατον καταδίκη του από τη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553 μ.Χ. Ίσως τελικά ο Κλήμης να μην χαρακτηρίστηκε άγιος, εξαιτίας της σχέσης του με τον Ωριγένη.

Όμως δεν ήταν όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί «ελληνιστές». Για παράδειγμα ο Τερτυλλιανός (160-240 μ.Χ.), ο πρώτος χριστιανός που έγραψε στα λατινικά, αντιμετώπιζε την Ελλάδα σαν εχθρό του Χριστιανισμού, μη βρίσκοντας κάποιο κοινό σημείο στις διδασκαλίες τους.

Η ελληνική επιρροή στον Χριστιανισμό ήταν καταλυτική, τόσο στο δόγμα και την ηθική του, όσο και στα τελετουργικά τυπικά - για τα οποία δανείστηκε πολλά στοιχεία από την ελληνιστική μυστηριακή θρησκεία. – τα έθιμα (π.χ. το καρναβάλι), την αρχιτεκτονική, την εκκλησιαστική τέχνη, τον συμβολισμό και την εικονογραφία. Το γεγονός αυτό όμως δεν απέτρεψε, ούτε μείωσε τους διωγμούς κατά των Χριστιανών που εξαπέλυσαν οι Ρωμαίοι, επειδή οι Χριστιανοί δεν δέχονταν τη θεία φύση του Αυτοκράτορα και αρνούνταν να αποδώσουν τις καθορισμένες από το νόμο θυσίες. Πολλοί μαρτύρησαν πιστεύοντας στην μετά θάνατον δικαίωση που τους υπόσχονταν οι ιερείς τους.

Αναμένοντας την επερχόμενη «Βασιλεία του Θεού», οι πρώτοι Χριστιανοί απέφευγαν το κρέας (σαν ειδωλολατρική προσφορά), το θέατρο (λόγω της σχέσης του με την παγανιστική μυθολογία), την παγανιστική τέχνη και φιλολογία, την υπηρεσία στο στρατό (που ήταν συνδεδεμένη με τη λατρεία στον Αυτοκράτορα), τις αθλητικές εκδηλώσεις (σαν παγανιστική συνήθεια), την όλη σεξουαλική παιδεία των παγανιστών (όπως τη σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών σκλάβων στη Ρώμη), τον ιππόδρομο με τα πορνογραφικά θεάματά του και τις μονομαχίες, τους λάγνους χορούς, τη χρήση ναρκωτικών, την πολυγαμία, το διαζύγιο, τη λαιμαργία, την ακολασία, την πολυτέλεια στο ντύσιμο και κάθε είδους υπερβολή του ρωμαϊκού τρόπου ζωής.

Όταν τελικά έπαψαν οι διωγμοί με το διάταγμα του Μιλάνου το 313 μ.Χ. που συντάχθηκε από τον Λικίνιο και των Κωνσταντίνο, η Εκκλησία απέρριψε τους πρωταρχικούς ισχυρούς δεσμούς της με τη φιλοσοφία, γεγονός που την έκανε τρωτή στην εμφάνιση αιρέσεων και σχισμάτων

www.esoterica.gr 

Η άγνωστη «θαυματουργή» θεραπεία

ΥΠΕΡΟΞΕΙΔΙΟ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ (H2O2) - Η απαγορευμένη πανάκεια

Η άγνωστη «θαυματουργή» θεραπεία

Το γνωστό οξυζενέ φαίνεται να συμβάλλει σημαντικά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος ασθενειών. Παρόλο όμως, που αρκετοί επιστήμονες πραγματοποιούν αποκαλυπτικές μελέτες για τις ιαματικές του ιδιότητες, τα συμπεράσματά τους υποβαθμίζονται συστηματικά απο το ιατροφαρμακευτικό σύστημα...

Πριν από 170 χρόνια, όταν η Ινδία ήταν ακόμα βρετανική αποικία, οι αυτόχθονες έπιναν νερό, μέσα στο οποίο διέλυαν μικρές ποσότητες υπεροξειδίου του υδρογόνου για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών - από πιο ήπιες, όπως η γρίπη, έως σοβαρότερες ασθένειες, όπως η χολέρα και η μαλάρια. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου θεραπείας ήταν τόσο θετικά, ώστε θεωρήθηκε ότι η διάδοση της θα επηρέαζε το εμπόριο χημικών φαρμάκων που είχε αρχίσει τότε να καθιερώνεται και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Για να αντιμετωπίσουν την απειλή, οι βρετανικές Αρχές προσέλαβαν έναν ρεπόρτερ, ο οποίος -προσποιούμενος τον γιατρό- «κατασκεύασε» μια ιστορία για ένα παιδί που πέθανε εξαιτίας εγκεφαλικής βλάβης, ύστερα από τη λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου.

Το γεγονός ότι η είδηση προήλθε από έναν «ειδικό» επηρέασε καθοριστικά τους Ινδούς, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη χρήση του Η2Ο2 και να στραφούν στα βρετανικά φαρμακευτικά σκευάσματα (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Επρόκειτο για το πρώτο χτύπημα εναντίον μιας πολλά υποσχόμενης θεραπευτικής μεθόδου, η οποία από τότε καταπιέζεται συστηματικά από το φαρμακοκεντρικό ιατρικό μοντέλο.

Πολλοί επιστήμονες (Willhelm, Warburg, Oliver, Holman, Farr, Barnard, Palthe, McCabe, Cummings) υποστηρίζουν ότι τα θεραπευτικά οφέλη της είναι πολύ σημαντικά για όλες σχεδόν τις ασθένειες, μετατρέποντας τη σε πανάκεια χωρίς προηγούμενο και, μάλιστα, με μηδενικό κόστος!

Μεταξύ αυτών, κάποιοι την εφαρμόζουν ως εναλλακτική μέθοδο θεραπείας αφού η κλασική Ιατρική αρνείται να τη συμπεριλάβει στις καθιερωμένες πρακτικές της και η επιστημονική κοινότητα δεν χρηματοδοτεί επίσημες έρευνες για την αποτελεσματικότητα της.

Οξυγόνο: το κλειδί για έναν υγιή οργανισμό

Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70%-80% από νερό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου (89%) είναι οξυγόνο. Σχεδόν όλη η βιολογική ενέργεια του ανθρώπου πηγάζει από αυτό το δομικό στοιχείο, χάρη στο οποίο ο οργανισμός παραμένει ζωντανός και σε καλή κατάσταση. Και απόδειξη είναι το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει εβδομάδες χωρίς φαγητό, αρκετές μέρες χωρίς νερό, αλλά μόνο λίγα λεπτά χωρίς οξυγόνο.

Ο θεμελιώδης ρόλος του για τη διατήρηση της ζωής οδήγησε πολλούς επιστήμονες να μελετήσουν το ίδιο το οξυγόνο, καθώς και τη σχέση που μπορεί να έχει η έλλειψη του με την εμφάνιση ασθενειών, αλλά και την πιθανή αξιοποίηση του για την ανάκτηση της υγείας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από το σύνολο των μελετών είναι ότι η πρωταρχική αιτία των περισσότερων ασθενειών συνδέεται -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- με την ανεπαρκή παρουσία του, κυρίως σε κυτταρικό επίπεδο, και ότι η ενίσχυση του οργανισμού με επιπλέον οξυγόνο δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την πρόληψη ή καταπολέμηση της παθογένειας (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις για τη δύναμη του οξυγόνου στη θεραπευτική διαδικασία πραγματοποιήθηκε το 1931.

Ο δρ. Otto Warburg κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία και Ιατρική, όταν απέδειξε ότι οι ιοί δεν μπορούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο, επειδή είναι αναεροβικοί. Επιπλέον, ο Warburg μέσω των πειραμάτων του διαπίστωσε ότι η αφαίρεση οξυγό νου από το κύτταρο κατά 35%, το μετατρέπει σε καρκινικό.

Υποστήριξε ότι η βασική αιτία του καρκίνου είναι η ανεπαρκής οξυγόνωση των κυττάρων και ότι, αν αντιστρέψουμε αυτό το δεδομένο, ο καρκίνος θα μπορούσε να νικηθεί (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer, 30/6/1966).

Μετέπειτα μελέτες του ίδιου του Warburg και άλλων επιστημόνων συμπέραναν ότι σχεδόν όλες οι τοξίνες και τα βακτήρια εξουδετερώνονται σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer).. Κάποιες από τις θεραπείες που αναπτύχθηκαν με κεντρικό γνώμονα την παραπάνω διαπίοτωοη ονομάστηκαν «οξειδωτικές» γιατί, από τη μια, προκαλούν οξείδωση των προσβεβλημένων από βλαβερούς μικροοργανισμούς κυττάρων και, από την άλλη, θωρακίζουν τα υγιή κύτταρα οξυγονώνοντας τα.

Το υπεροξείδιο του υδρογόνου (Η2O2) συγκαταλέγεται σε αυτές και, μαζί με το όζον (Ο2), συνιστούν τις βιο-οξειδωτικές θεραπείες. Ο μηχανισμός δράσης τους είναι παρόμοιος: όταν διαλύονται μέσα στο σώμα, απελευθερώνουν το επιπλέον άτομο οξυγόνου που εμπεριέχεται στη μοριακή τους σύνθεση, δημιουργώντας ένα καλά οξυγονωμένο περιβάλλον που έχει διπλή αποστολή: την πρόληψη και τη θεραπεία.

Ωστόσο, η ιατρική και φαρμακευτική βιομηχανία επιμένουν να μην εκμεταλλεύονται αυτές τις θεραπευτικές λύσεις - προφανώς επειδή δεν τους δίνεται κανένα οικονομικό κίνητρο. Τόσο το όζον όσο και το υπεροξείδιο του υδρογόνου είναι ουσίες που δεν μπορούν να πατενταριστούν και το κόστος παρασκευής τους είναι εξαιρετικά χαμηλό.

Επιπλέον, αν η θεραπευτική δράση τους αφορά όντως στο σύνολο των ασθενειών, τις μετατρέπει σε απειλή για την καθιερωμένη βιομηχανία ακριβών συμπτωματικών φαρμάκων και πολυδάπανων ιατρικών πρακτικών. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το σύστημα δεν χρηματοδοτεί και επίσημες έρευνες που θα αποδείκνυαν την αξία τους (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια παντοδύναμη θεραπευτική λύση με άγνωστη ιστορία

Πρωτοπόρος στην εκμετάλλευση αυτής της θεραπείας, της οποίας θεωρείται και πατέρας, υπήρξε ο δρ. Richard Willhelm. Κατά τη δεκαετία του 1940, ίδρυσε, τον οργανισμό Επιμορφωτικού Ενδιαφέροντος για το Υπεροξείδιο του Υδρογόνου (ECHO) θέλοντας να διαδώσει τα θεραπευτικά οφέλη του. Ο ίδιος το χρησιμοποίησε σε ασθενείς, βλέποντας πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε δερματικά προβλήματα, πολιομυελίτιδα και διανοητικές ανωμαλίες που προκύπτουν από βακτηριακές μολύνσεις.

Προτού το ανακαλύψει ο Willhelm, ο βρετανός γιατρός Τ. Η. Oliver το είχε χορηγήσει πρώτος με ενδοφλέβιες ενέσεις σε 25 ασθενείς που έπασχαν από πνευμονία. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό: το ποσοστό θνησιμότητας από την ασθένεια έπεσε από το 80% στο 48% και η ενδοφλέβια έγχυση υπεροξειδίου του υδρογόνου έγινε το μυστικό όπλο αντιμετώπισης της επιδημίας πνευμονίας που ξέσπασε λίγο μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1950, ο δρ. Reginald Holman διεξήγαγε πειράματα, στα οποία χορηγούσε υπεροξείδιο του υδρογόνου 0,45%, διαλυμένο στο νερό, το οποίο στη συνέχεια έπιναν ποντίκια με καρκινικούς όγκους. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του, οι όγκοι εξαφανίστηκαν τελείως εντός ενός διαστήματος μεταξύ 15 και 60 ημερών (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Πρόκειται για ελάχιστες περιπτώσεις της άγνωστης ιστορίας της θεραπευτικής δύναμης της ουσίας, οι οποίες αναφέρονται στο βιβλίο της Madison Cavanaugh The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases (Η θεραπεία του ενός λεπτού: το μυστικό για να γιατρέψεις σχεδόν όλες τις ασθένειες). Στο ίδιο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί και οι γνώμες ειδικών επιστημόνων που υποστηρίζουν τις εκπληκτικές ιδιότητες του υπεροξειδίου του υδρογόνου και γενικότερα των βιο-οξειδωτικών θεραπειών σε όλο το φάομα των ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης, και της τριπλής μάστιγας: AIDS, καρκίνος και καρδιακά προβλήματα.

Το 1993, ο Αμερικανός ερευνητής δρ. Charles H. Farr προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ στην Ιατρική, για την εργασία του σχετικά με την ευεργετική δράση του Υπεροξειδίου του Υδρογόνου στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Συμφωνά με την έρευνα του, τα κοκκιοκύτταρα (είδος λευκών αιμοσφαιρίων) παράγουν την ουσία που αμύνεται εναντίον βακτηρίων, παρασίτων και ζυμομυκήτων που προσβάλουν τον οργανισμό, ρυθμίζει τις ορμόνες και το σάκχαρο του αίματος, και αποτελεί απολυμαντικό, αντισηπτικό και οξειδωτικό παράγοντα (C. Η. Farr, The therapeutic use of H2O2, Townsend letter for Doctors, 1987).

Ο δρ. David G. Williams, ένας από τους κορυφαίους επι στήμονες φυσικών θεραπειών, αναφέρει: « Ο αρχικός σκεπτικισμός μου για τη θεραπευτική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου με οδήγησε σε ενδελεχή έρευνα, κλινική εργασία και πειραματισμό. Καταλαβαίνω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων πιθανότατα δεν θα πειστεί ποτέ, ωστόσο εγώ είμαι πεπεισμένος ότι το H2O2 είναι ασφαλές, διαθέσιμο και με εξωφρενικά μικρό κόστος. Αλλά το καλύτερο απ' όλα είναι ότι λειτουργεί!»

(David G. Williams, The many benefits of hydrogen peroxide, 17/7/2003)

Ο παθολόγος William C. Douglas προσθέτει ότι η ουσία «μπορεί να χορηγηθεί σχεδόν σε κάθε παθολογική περίπτωση, συχνά με εξαιρετικά αποτελέσματα» (William C. Douglas, MD, Hydrogen Peroxide: Medical Miracle, Second opinion publishing, 1996).

Ο δρ. Kurt Donsbach γράφει σε άρθρο του στο περιοδικό Alternatives ότι μια ουγκιά υπεροξειδίου του υδρογόνου 35%, διαλυμένη σε ένα γαλόνι νερό, βοηθά στην καλύτερη αναπνοή όσων πάσχουν από εμφύσημα και καρκίνο του λάρυγγα, αν ψεκάζεται στον χώρο που διαβιούν (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases). Ο ίδιος αναφέρεται με ενθουσιασμό και στην αξιοποίηση της θεραπείας με H2O2 για την καταπολέμηση του καρκίνου (www. alkalizeforhealth.net/oxygen.htm).

Το 1986, ο γνωστός καρδιοχειρουργός Christiaan Barnard, φημισμένος για το γεγονός ότι πραγματοποίησε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς, άρχισε να συστήνει τη θεραπεία με υπεροξείδιο του υδρογόνου σε ασθενείς, αφού πρώτα την εφάρμοσε ο ίδιος για να θεραπεύσει την αρθρίτιδα και άλλες ασθένειες που συνοδεύουν το γήρας και έμεινε έκπληκτος με το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ο Barnard γελοιοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό από την ιατρική κοινότητα, ώστε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει κάθε σχέση του με τη θεραπεία για να διασώσει τη φήμη και τη δουλειά του (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Η λύση για τον αλκοολισμό

Ο αλκοολισμός είναι μια χρόνια ασθένεια, η οποία εκδηλώνεται προοδευτικά και σχετίζεται με την αδυναμία του ατόμου να ελέγξει την κατανάλωση αλκοόλ, η τοξική επίδραση του οποίου επηρεάζει την κυτταρική αναπνοή. Ως αποτέλεσμα, δημιουργεί καθεστώς ανεπάρκειας οξυγόνου στους σωματικούς ιστούς οδηγώντας σε ιστοτοξική υποξία, κατά την οποία οι ιστοί και τα κύτταρα αδυνατούν να εκμεταλλευτούν και να μεταβολίσουν το οξυγόνο από το αίμα.

Πρόκειται για τη γνωστή σε όλους μέθη που, στην περίπτωση του αλκοολικού, παρατείνεται σε χρόνο και σταδιακά καταβάλλει τον οργανισμό. Το γεγονός ότι οι βαθιές εισπνοές βοηθούν να ξεμεθύσουμε πιο γρήγορα αποτελεί ένδειξη του καταλυτικού ρόλου που έχει το οξυγόνο στην αποτοξίνωση του οργανισμού από το αλκοόλ.

Ο δρ. P.M. Van Wulffren Palthe εργάστηκε με άτομα που έπασχαν από αλκοολισμό και διαπίστωσε ότι η στοματική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου ανέστειλε την επιθυμία τους για αλκοόλ και τους βοήθησε να θεραπευτούν από τον εθισμό τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του αλκοολισμού, γιατί μπορεί να ανατρέψει την ανεπαρκή οξυγόνωση των ιστών και των κυττάρων που σχετίζεται με την προοδευτική εκδήλωση της ασθένειας (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Προάσπιση της υγείας του εγκεφάλου και της διάθεσης

Όσοι ζουν σε μεγαλουπόλεις εμφανίζουν συχνά μεταβολές στη διάθεση τους και ατονία στις εγκεφαλικές τους λειτουργίες κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτό οφείλεται, εν πολλοίς, στον -κακής ποιότητας- αέρα που εισπνέουν, ο οποίος δεν προσφέρει επαρκή ποσότητα οξυγόνου.

Η καθημερινή ελλειμματική οξυγόνωση του οργανισμού γενικότερα, και ειδικότερα του εγκεφάλου, δημιουργεί πολλές εγκεφαλικές-ψυχολογικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, ατονία, ευερεθιστότητα, αδιαθεσία και εξασθένιση των πνευματικών ικανοτήτων, όπως η μνήμη, η συγκέντρωση, η κριτική ικανότητα και η καθαρή σκέψη.

Τα τελευταία χρόνια, η φαρμακευτική βιομηχανία έχει χτίσει γύρω από αυτά τα -ανεξήγητα για την ίδια- συμπτώματα μια ολόκληρη αυτοκρατορία ασθενειών που «κατασκευάστηκαν» και διαδόθηκαν, για να προωθήσουν νέου τύπου φάρμακα διά θεσης και συμπεριφοράς. Η προπαγάνδα που στήθηκε γύρω από αυτές τις ασθένειες οδήγησε στην αποδοχή τους από τον σύγχρονο άνθρωπο, που εκπαιδεύεται να θεωρεί το χάπι πανάκεια για κάθε περίπτωση.

Ο δρ. Ed McCabe υποστηρίζει ότι η συστηματική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου αρκεί για να συμπληρωθεί η απαραί τητη ποσότητα οξυγόνου που χρειάζεται ο οργανισμός για να λειτουργεί σωστά και να μας τροφοδοτεί με ενέργεια και καλή διάθεση. Εξίσου ευεργετικό αποδεικνύεται για την καλή λει τουργία του εγκεφάλου και την ενίσχυση των πνευματικών μας ικανοτήτων, ακόμα και του βαθμού ευφυίας μας (Ed McCabe, Flood your body with oxygen : therapy for our polluted world, Energy puplications, 2003).

Απαλλαγή από τις περιοδοντικές επεμβάσεις

Ο δρ. Paul Cummings δίδασκε περιοδοντικές χειρουργικές τεχνικές στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα, προτού ανακαλύψει ότι με το υπεροξείδιο του υδρογόνου μπορούσε να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα. Στους 1000 ασθενείς στους οποίους εφάρμοσε αυτή τη θεραπεία, το 98% ξεπέρασε το περιοδοντικό του πρόβλημα χωρίς τη βοήθεια επέμβασης. Ο δρ. Cummings υποστηρίζει ότι οι δυνατότητες της ουσίας στην οδοντιατρική είναι συναρπαστικές και ότι οι συνάδελφοι του επιστήμονες πρέπει να αναγνωρίσουν την υπεροχή της, συγκριτικά με τις χειρουργικές επεμβάσεις (Jane E. Brody, Non surgical therapies for gums spurs aide debate, New York Times, 23/3/1982).

Στην πραγματικότητα, το Η2Ο2 χρησιμοποιείται ήδη στην οδοντιατρική διαδικασία λεύκανσης των δοντιών - μια υπηρεσία υψηλού κόστους για τους ενδιαφερόμενους. Επιπλέον, περιέχεται και στις εμπορικές οδοντόκρεμες που υπόσχονται λαμπερό χαμόγελο, οι οποίες όμως έχουν ενοχοποιηθεί για μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες στη στοματική υγιεινή, εξαιτίας των υπόλοιπων χημικών συστατικών τους. Σύμφωνα με όσα αναγράφει η συγγραφέας Madison Cavanaugh στο βιβλίο της, αρκεί να βουρτσίζει κανείς τα δόντια του με υδάτινο διάλυμα που περιέχει 3% υπεροξείδιο του υδρογόνου, για να έχει λευκή και υγιή οδοντοστοιχία και ούλα, ξοδεύοντας ελάχιστα χρήματα.

Η «γκετοποίηση» της εναλλακτικής θεραπευτικής

Οι βιο-οξειδωτικές θεραπείες και γενικότερα οι θεραπευτικές πρακτικές που εστιάζουν στην ενεργή δράση του οξυγόνου θεωρούνται εναλλακτικές και ως τέτοιες αντιμετωπίζονται από το καθιερωμένο σύστημα - συχνά με καχυποψία ως προς την ποιότητα και αποτελεσματικότητα τους.

Φυσικά, η αξία του οξυγόνου αναγνωρίζεται και από την κλασική Ιατρική. Το περίεργο, όμως, είναι ότι το αξιοποιεί επιλεκτικά και με... μέτρο: χρησιμοποιείται, δηλαδή, συμπληρωματικά για να διευκολύνει ασθενείς που αδυνατούν να απορ ροφήσουν επαρκή ποσότητα οξυγόνου μέσω της αναπνοής τους.

Το υπερβατικό οξυγόνο χρησιμοποιείται για να θεραπεύ σει δηλητηριάσεις από διοξείδιο του άνθρακα, γάγγραινα με εκπομπή αερίων και αεροεμβολισμό (νόσο του δύτη). Ακόμα, εφαρμόζεται σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Στις εντατικές των νοσοκομείων, ασθενείς που χαροπαλεύουν παραμένουν ζωντανοί, χάρη στο οξυγόνο που παίρνουν μέσω μηχανικής υποστήριξης.

Ακόμα και η παραγωγή ορισμένων φαρμακευτικών σκευα σμάτων εκμεταλλεύεται τις θεραπευτικές ιδιότητες του οξυγόνου. Για παράδειγμα, οι περισσότερες συμβατικές θεραπείες για τον καρκίνο, συμπεριλαμβανομένων της χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας, αλλά και φαρμάκων, επιτίθενται στα καρκινικά κύτταρα με οξυγόνο για να τα εξουδετερώσουν. Ωστόσο, όλα τα συμβατικά φάρμακα συνοδεύονται από πλήθος παρενεργειών, γεγονός που μακροπρόθεσμα τα καθιστά ζημιογόνα για το σύνολο του οργανισμού.

Έχοντας υπ' όψιν τα παραπάνω, τίθενται κάποια ερωτήματα:

• Αφού η επιστήμη αναγνωρίζει τη δύναμη του οξυγόνου στη θεραπευτική διαδικασία, γιατί περιορίζει τη χρήση του μόνο σε κάποιες περιπτώσεις και δεν μελετά την αξιοποίηση του σε άλλες;

• Γιατί αγνοούνται τα πρωτοφανή συμπεράσματα ανεξάρτητων ερευνητών, εκ των οποίων κάποιοι χαρακτηρίζουν το οξυγόνο -και δη, το υπεροξείδιο του υδρογόνου- ως θεραπευτική λύση για κάθε ασθένεια;

• Γιατί, σε τελική ανάλυση, σνομπάρεται η εναλλακτική Ιατρική, η οποία τολμά να εφαρμόσει νέες μεθόδους θεραπείας όπως η παραπάνω, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν σε πολύ θετικά αποτελέσματα;

Το σχέδιο είναι πολύ καλά οργανωμένο και έχει ως πυρήνα την εμπορευματοποίηση των ασθενειών. Ο ιστός που έχει πλεχτεί γύρω από αυτή επιβιώνει μέσω ουσιών και διαδικασιών που πωλούνται ακριβά για να καταστείλουν μεμονωμένα συμπτώματα, χωρίς να επιφέρουν ίαση.

Ό,τι ξεφεύγει από τον παραπάνω κανόνα, και κυρίως ό,τι μοιάζει να τον απειλεί, καταστέλλεται ή γελοιοποιείται. Στην καλύτερη περίπτωση, γκετοποιείται σε μια κατηγορία που ονομάζεται «εναλλακτική», προκειμένου να ξεχωρίζει από το επίσημο, πέραν πάσης υποψίας, δόγμα και να ελέγχεται ευκολότερα από αυτό.

Πηγές

• Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases · Alkalize For Health/Oxygen/Cancer Alternatives (www.alkalizeforhealth.net/oxygen.htm) · Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer, Lake Constance, Germany, 30/6/1966 · C. H. Fair, The therapeutic use of H202, Townsend letter for Doctors, 1987 · David G. Williams, The many benefits of hydrogen peroxide, 17/7/2003 · William C. Douglas, MD, Hydrogen Peroxide: Medical Miracle, Atlanta, Georgia : Second opinion publishing, 1996 · EdMcCabe, Flood your body with oxygen: therapy for our polluted world, Miami Shores, Florida: Energy puplications, 2003 · Για τις βιοοξειδωτικές θεραπείες: prostatecancerinfolink.nin g.corri/.../is-the-i-minute-cure-by -Non surgical therapies for gums spurs aide debate, Jane E. Brody, 23/3/1982, New York Times · Earth Clinic, LLC, Hydrogen peroxide inhalation method, 2008 · Walter Grotz, Education concern for hydrogen peroxide, Newsletter on oxygen therapy, Delano, MN 55328 · Peroxide of hydrogen as a remedial agent, Journal of the American Medical Association, 4/3/1988, vol.259,no. 9, p.1279, 3/3/1988, vol. X, no.9, p.262-5)

• Hydrogen peroxide release from from human blood platelets, Biochimica et biophysica Acta, 718 (1982), p.21-25 · Hydrogen peroxide mediated killing of bacteria, Molecular & Cellular biochemistry 49, 143-9, 1982 · Killing of blood-stage murine malaria parasites by hydrogen peroxide, Infection and immunity, Jan. 1983, p. 456-9 · Edward H. Goodman, MD, The influence of hydrogen peroxide on hydrochloric acid secretion, Pennsylvania Medical Journal, 1910, vol. XXXIX · Interferon, Journal of Interferon research, vol 3, n. 2, 1983, p.143-151

Η Λίλα Σταμπούλογλου ανήκει στους βασικούς συνεργάτες του Hellenic NEXUS που εστιάζουν στην έρευνα θεμάτων υγείας και διατροφής. Επιπλέον, συνεργάζεται με τις εκδόσεις Εσοπτρον ως ερευνήτρια και συγγραφέας βιβλίων ποικίλης θεματολογίας. (e-mail: atzam@yahoo.gr)

ΠΗΓΗ: Περιοδικό HELLENIC NEXUS Τεύχος 38
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ